Het ontbijt is altijd het moment waar de plannen van de dag worden besproken. Nog nooit heb ik Stef met zo’n bange ogen de opwachting van Jos zien afwachten! Zou hij goed geslapen hebben? Is hij volledig uitgerust? Vandaag zit Stef achterop en zal Jos samen met de andere motards richting Italië bollen om de Selvio-pass te gaan temmen. 

Er heerst een zekere nervositeit bij het vertrek van onze “Hells Angels”. Routes worden nog eens overlopen, de laatste technische check-ups worden gedaan, de harnassen worden aangemeten. Met veel gedonder vertrekken ze richting Italië. We horen ze het dorp verlaten via bergweg! Tegen 17 uur deze avond zien we elkaar wel terug!

Diegenen die niet gaan motorrijden gaan voor het “Eenvoudig, Leven”, dat is het moto van de Seealm Hog. Op de Alpenkophalm gaan we de uitdaging aan en besluiten terug te gaan rodelen. Deze keer worden we met de slede naar boven getrokken en scheuren we door de bossen en almen boven Serfaus. Gesterkt door de ervaring van gisteren scheur ook ik nu naar beneden. Ik probeer de remmen niet te gebruiken en wordt zelf geflitst aan net iets minder dat 30 km/u. Als dat geen prestatie is! Bij aankomst blijken de anderen goed over de 35 km/u geweest te zijn. K. was zelf geremd door iemand voor hem. Ik besluit dus wijselijk het maar op een persoonlijk record houden.

In ver vervlogen tijden wanneer we op vakantie gingen stuurden we een postkaart die in veel gevallen lang na onze terugkomst uiteindelijk werd afgeleverd. Iedereen was tevreden want uiteindelijk telde enkel de “geste”. Op onze terugweg belt K. nog even naar Rara met de vraag haar computer te openen en op de site van Bergflex te surfen. Geen twee minuten daarna bevestigd Rara dat ze ons ziet wuiven voor de webcam van de Mozeralm! “Modern times” zou Chaplin dit noemen!

Linsey en ikzelf beslissen te voet naar het volgende punt te gaan, Jari en K. nemen de liftjes. Na de volle 12 minuten hebben we 1 kilometer gestapt en 85 meter gestegen. We installeren ons op de fameuze ligstoelen met zicht op de bergen. Hier was ik ooit nog eens op 31 december 2021 (klik de datum aan om foto's en verhaal te hebben).

We genieten er danig van dat zelf het kleine poesje des huizes het te gezellig vindt en zich knusjes bij installeert. We nemen uiteindelijk de lift naar het verdiep hoger (een dikke duizend meter dus) om daar te lunchen. 

Vanop de Moseralm beginnen we uiteindelijk terug te voet naar het dal te gaan via de Hexenroute. Al drie dagen lang zien we hoe de landbouwers hier koortsachtig aan het werk zijn om het hooi binnen te halen. Elk stukje hoe onbereikbaar ook, wordt gebruikt. De almen worden onverstoord en secuur geschoren met een tondeuse van twee meter breed, als waren het schaapjes. Je kan trouwens heel duidelijk de banden zien in de weides. Met alle mogelijke middelen en nog veel meer gewone handenarbeid wordt alles bij elkaar gehaald en als ware het hooi groen Alpengoud opgeslagen in de kleine schuurtjes die hier kriskras over het glooiende landschap liggen verspreid. We zien zelf hoe, nadat de machines alles hebben opgeslokt, arbeiders toch nog de laatste sprieten bij elkaar harken! Zou dit gras misschien ook worden gerookt?

Moge dit een inspiratie zijn voor de beleidsvoerders die in Tervuren die onze majestueuze laan laten verkommeren omwille van ecologische redenen. Kom hier een lesje leren, maak er een Alpijnse bloemenweide van en oogst het hooi na de maai-mei-niet-actie! Kan u zich inbeelden… één en al bloem van aan het Rododendronrondpunt tot aan de Jazzfontein, één grote Alpenweide! Daar zou veel volk komen naar kijken… te beginnen de zwaar teleurgestelde Tervurenaars die hun avenue terug willen in de splendeur van weleer.

De wandeling naar Fiss bleek een stukje pittiger te zijn dan initieel ingeschat. We zouden via de slee-piste rustig naar beneden stappen. Vandaag, in volle zomer zijn de Oostenrijkers volop bezig met de heraanleg van de piste… er worden halogeenspots over het volledige traject geïnstalleerd en indien het niet zou renderen bij gebrek aan sneeuw zijn er ook op deze paden uitgerust met sneeuwkanonnen. Na een dik uur stappen komen we aan in Fiss maar beslissen we toch nog even naar Ladis te gaan met de gele gondols van de “Zonnebaan”. Deze rit volgt perfect de piste die ik zo dikwijls heb gedaan op ski’s! Na heel de namiddag gewandeld te hebben op de heksenwandeling hebben we wijselijk besloten om ook in de Hexenalm iets te gaan drinken. 

Van alle “moto”-technische aangelegenheden heb ik niet veel verstaan… wat ik wel begrepen heb is dat blijkbaar iedereen, en niet op zijn minst Stef die achterop zat, zwaar onder de indruk was van de magistrale rijkunsten van Jos. Als snelheid en precisie hand in hand gaan met jarenlange ervaring krijgt men vermoedelijk inderdaad toppiloten. De bloedstollende verhalen van hun gewaagde inhaalmanoeuvres of de beschrijving van hoe plat ze precies gingen wanneer ze door de haarspelbochten zwiepten bevestigen alleen wat ik al lang wist… not my cup of tea!