De taferelen die gisterenavond werden geprojecteerd op het firmament waren eens te meer adembenemend. We zagen maan en sterren maar ook satellieten en misschien wel échte vallende sterren! Het moeten niet altijd Vlaamse Showbizz sterren zijn! Op een bepaald moment hebben we zelfs het internationaal ruimtestation menen waar te nemen. Ergens hadden we toch echt het gevoel in het vervolgverhaal te zitten van de “Le petit Prince”. Het werd bijgevolg later dan initieel ingepland.

Het is algemeen geweten dat sterrenstof zich niet gemakkelijk laat afspoelen… misschien vandaar dat de ideale schoonzoon te laat op het ontbijt verscheen. Wie zal het weten?... 

Op het programma vandaag staat het gebied Serfaus-Fiss-Ladis. Ik ontdekte dit gebied op uitnodiging van K & K een kleine twee jaar geleden tijdens mijn eerste skivakantie in dit gebied. Nu in hoogzomer, dus zonder een dikke laag sneeuw, zal het opnieuw een openbaring zijn.

Vanuit Fiss nemen we met onze “golden card” alle mogelijke liften… er staat gewoon geen rem op. We hoppen van de ene naar de andere lift en blijven sprakeloos bij zoveel natuurpracht! Vanop de Moser alm stappen we via de Panorama-Genussweg naar het startpunt van de Serfauser-Sauser.

Het pad loopt over alpenweides die even kleurrijk zijn als de bloementapijten die worden gelegd op de Brusselse grote markt. Soms hebben ze iets weg van een schilderij door een impressionist. Oordeelt u zelf ! De almen worden afgewisseld met donkere sparrenbossen waar lieflijke bergriviertjes door stromen. Dit is inderdaad genieten.

Tijdens de zomerperiode zijn sommige stukken van dit skigebied omgetoverd tot een activiteitenpark voor alle leeftijden. Eén van deze attracties is de Serfauser-Sauser! In plaats van te voet of met de kabelbaan terug te keren naar het dal, meten onze olijke Tirolervrienden je een pakje aan en storten ze je via een deadride bestaande uit vier stukken gewoon terug een dikke 1000 m naar benden. Het parcours gaat OVER bergen en kabelbanen, soms ook over, maar veelal door, de bomen om dan de onfortuinlijke waaghals in een laatste kloof recht op het dak van de kabelbaanstation te doen crashen. Ieder zijn meug zou ik zo denken. Ieder van ons kent hopelijk zijn eigen demonen en is vermoedelijk ook bereid er tegenin te gaan. Maar dit is voor mij te veel, deze angst kan ik niet overwinnen. Is het dan soms niet beter dit te (h)erkennen en het kleine duiveltje in ons zijn plaatsje te gunnen?

Stef en Jos daarentegen, beide ervaren luchtvaartexperten en ex-Sabeniens, weten hoe gevaarlijk (Such A Bloody Expercience Never Again)-vluchten wel kunnen zijn maar schatten de kansen om via dit transportmiddel heelhuids binnen te komen, toch redelijk hoog in. Genoeg om te starten in alle geval! We zien hoe ze hun hachelijke tocht aanvatten en hoe ze in een mum van tijd aan een flitsende snelheid de dieperik in verdwijnen…

K. brandt van verlangen om ze te vergezellen in hun absurde onderneming maar offert zich op om braafjes met mij de lift te nemen en dus op een enigszins meer civiele manier het dal te bereiken.

Een laatste langere stop houden we op de Schönjoch. Vanop dit punt hebben we uitzicht op de twee valleien. Je geraakt er gewoon niet op uitgekeken. Als kers op de taart wandelen we hier ook door een beeldenpark en krijgen we een luchtshow gegeven door twee zweefvliegers. Ondertussen ben ik al de hele dag de Alpenbloempjes aan het fotograferen… geef toe de kleuren zijn toch onvoorstelbaar!