Le mont Ventoux

Dé trekpleister van de provence is de “Géant”, zoals deze berg hier wordt genoemd. Met hele horden en zwermen rijden de wielertoeristen hier de 1912 meter hoge berg op om zich dan terug naar beneden te storten op hun state-of-the-art fietsen. Het mag gewoon niet ontbreken op het palmares van elke wielerliefhebber.

Fietsen doen wij niet maar toch willen we deze berg ook op ons lijstje zetten. Vanop de ”place de la Bourgade” vertrekken we samen met Jean-Louis, de sympathieke buur, om 7 uur ’s ochtends langs de verlaten wandelwegen naar de top. De drukte op van de straat kunnen we missen als kiespijn. Heel even werd er ons voorgesteld om alvast het eerste stukje van de tocht met de auto te doen! Iets wat we natuurlijk resoluut weigeren! Van aan de voordeur tot aan de top. Dat hebben we bij elke grote trektocht altijd zo gedaan. Nu dus ook.

Het is een zeer rigide klim die we afronden op een kleine vijf uur keihard zwoegen. Niet één stuk van dit pad is horizontaal, de dikke keien maken het stappen zeer moeilijk. Gelukkig bieden bomen op het eerste stuk van de wandeling voor de welgekome schaduw. Nu en dan komt de spits van de betonnen toren de wandelaar heel even plagen. Telkens denken we er bijna te zijn tot een nieuwe haarspelbocht onze hoop tot in de kiem smoorde en ons alweer een nieuwe klim voorschotelde.

Op hetzelfde moment waarop wij de zuidkant van de Géant opklauteren zijn Sophie, de echtgenote van Jean-Louis, en Elianneke de route des Crêtes aan het aanpakken. De route start vanuit het chalet Reynard en loopt over de kam van de berg en stijgt uiteindelijk een dikke 500 m tot aan de top. Na een kleine twee uur marcheren vervoegen ze ons op het terrasje.

Het is van verre de zwaarste bergtocht die ik ooit maakte! Bij aankomst op het terras moet ik met mijn beide handen mijn glas vasthouden en draai! Ondanks het water en de picknick zijn we deze keer zeer diep in onze reserves moeten duiken om de zaak af te ronden.