Transfer met “bullet”-train naar Xian

We reizen in eerste klas met de hogesnelheidstrein naar Xian. De afstand van 1600 km. wordt in een kleine zes uur aan een snelheid van 300 km per uur afgelegd. Er zijn een tiental haltes waar de trein precies 2 minuten stopt en dan de reis verderzet. Na amper 5 minuten rijden, halen we terug onze topsnelheid. Buiten een aantal conducteurs zijn er ook hostessen die om de haverklap met hun koopwaar langskomen en als laatste in de rij komt dan de poetsvrouw die zorgvuldig het volledig gangpad kuist met nat. China telt maar liefst 29000 km van de deze spoorwegen. De allersnelste is een magneettrein tussen Shanghai en de luchthaven… tegen dat je je plaats hebt gevonden ben je al op je bestemming. Voor de winterspelen van 2022 bouwt men tussen Beijing en de plaats van de Spelen een hogesnelheidstrein die de afstand van een paar honderden kilometer zal overbruggen in 30 minuten. Oh ja, in dit opzicht moet misschien nog een record worden vermeld: de Chinezen klaren deze klus in 2 jaar!

Bezoek Xi’an

Om het station van Xi’an te beschrijven is het eenvoudiger ronduit te verwijzen naar de aankomst- en vertrekhal van een nagelnieuwe luchthaven ergens in het Westen. Ook hier is alles kraaknet. De vloeren en wanden zijn keurig afgewerkt met graniet, de veiligheidsmaatregelen ronduit draconisch. Damske heeft zijn “ladderman”-mes moeten afgeven aan Lisa, die het zal doorsturen naar Hongkong. Al onze bagage wordt gecheckt en gedubbelcheckt.

Bij het verlaten van de luchthaven wacht onze nieuwe gids Jenny ons op. Het is snikheet en droog. De klimatologische omstandigheden zijn niet te vergelijken met die van Beijing waar het vochtig en drukkend was. We zitten tenslotte 1600 km meer ten westen. Als we vanuit Brussel dezelfde afstand zouden doen, zitten we in Zuid-Spanje! Wanneer Gea even op een metalen bankje wil gaan zitten in het zonnetje ervaart ze meteen wat een teppanyaki-bankje is. De metalen plaat is inderdaad zo heet dat men er met gemak zou kunnen op koken… ik heb lang getwijfeld in welk deel van het verhaal ik dit zou moeten schrijven hebben… het ontdekken van de stad of eerder in het gastronomiegedeelte?

Xi’an, of letterlijk vertaald “west (xi) en vrede (an)”, is een middelgrote stad in het land. Enfin, middelgroot, met zijn 10 miljoen inwoners is het nog niet te vergelijken met de omvang van de steden in ons landje. Buiten toerisme is de grootste motor voor de economie in deze regio de elektrosector. Onder de smartphoneproducent Huawei heeft hier productielijnen.

In vergelijking met Peking is het een groene stad, de lanen zijn afgeboord met grote platanen die aan het geheel een Zuid-Franse toets geven. Ook hier zijn de aanplantingen ronduit schitterend. Waar het ook maar kan, kleuren bloemen allerhande het straatbeeld. Xi’an is een eeuwenoude stad die op de zijderoute lag, de Arabische invloed is hier duidelijk te zien. In het centrum van de oude stad is zelfs een Arabische wijk.

China en spiritualiteit: bezoek aan de “Wild Gooze pagode”

Het pragmatisme dat zo kenmerkend is voor de Chinese beleidsstructuur (half kapitalistisch/ half communistisch) kan ook worden teruggevonden in hun spiritualiteit. Zo vertelt Jenny ons dat ze gek zijn op Kerstmis. Niet zozeer om de geboorte van Christus te herdenken maar gewoon om het feestelijk karakter van het gebeuren. Het organiseren van grote eetfestijnen en vooral het uitwisselen van pakjes vinden ze gewoon te gek. Een aantal van mijn reisgenoten sluit daar volledig bij aan en vindt deze officiële feestdag inderdaad de uitgelezen gelegenheid om eens goed uit te bol te gaan.

In China worden alle wereldgodsdiensten beleid en zijn er aanhangers van alle mogelijke levensbeschouwelijke visies. Alle Chinezen tappen een beetje uit alle vaten, afhankelijk van hoe je het zelf wenst, profileer je je wat meer boeddhistisch, taoïstisch of eerder christen met een vleugje confucianisme of wat dacht je van een lightversie van het islamisme? Onze Oosterse vrienden stellen hun pallet gewoon zelf samen en maken er hun héél eigen kunstwerk mee. De basiskleur die wél bij iedereen wordt gebruikt, is verdraagzaamheid en de techniek die iedereen toepast is die van vooral niet binnen de lijntjes te kleuren! Hoe moedig is dat? Is het immers niet veel eenvoudiger van aan de, soms totaal absurde, regels van één specifieke wereldgodsdienst te gehoorzamen en zo onze zielenheil te vrijwaren?  Zelf op zoek gaan naar en daarbij antwoorden vinden in de vorm van weer een nieuwe vraag is inderdaad de enige weg vooruit. Confucius zei het ooit zo: “De weg is je bestemming”.

Bij het betreden van het heiligdom van “de pagode van de wilde gans” is in alle geval iedereen het erover eens dat deze plek totale sereniteit uitstraalt. Het klooster wordt bewoond door een gemeenschap van boeddhistische monniken die met véél plezier deze oase van rust en stilte met ons delen. In de verschillende gebouwen van dit complex wordt het leven van Siddharta uitgebeeld in bas-reliëfs. De mooiste versie werd volledig uitgewerkt in jade. Dit 3D-stripverhaal moet de gelovigen aanmoedigen om het voorbeeld van de Boeddha te volgen en dus los te komen van onze wereldlijke verlangens. Het zijn immers deze verlangens en vooral het feit ze niet allemaal en volledig te kunnen vervullen dat ons bestaan hier miserabel maakt. Pijn, frustratie en verdriet zijn het resultaat van deze enorme discrepantie tussen de werkelijkheid en onze ambities in ons willen en zijn.

Op het einde van het bezoek krijgen we een “crashcourse” in kalligrafie en leren zo dat het Chinese alfabet een dikke 8000 tekens telt waarvan de gemiddelde Chinees er een 5 tot 7 duizend kent.