Om 9 u ga ik de deur uit om vers brood te gaan halen bij de bakker van de Radhadesh Krisna gemeenschap die leven in het kasteel van de Petite-Somme. Ondanks het feit dat ze al om 4 u 30 uit de veren zijn om te bidden is de bakkerij toch niet open... te vroeg. Bij het verlaten van het domein vraagt een van de toegewijden of hij me kan helpen... "Heeft u soms honger?". "Neen, dank u. Ik zoek brood voor 7 mensen." Goed, geen probleem, tot later.

Er zit dus niet anders op dan samen met Frankie tot in het centrum van Durbuy te rijden en vers brood te gaan halen. De anderen zetten ondertussen de ontbijttafel klaar. 

Om 11 u precies lopen we met z'n allen terug het domein binnen. Ik heb het ooit bezocht met collega's en denk dat het echt de moeite waard is om te bezoeken.

We besluiten een volledige rondleiding te vragen... én in het Nederlands alstublieft. Na een inleidend filmpje doet een jonge man met west-Vlaamse tongval op een heel serene manier de volledige uitleg over de fundamenten van zijn geloof. Hij probeert geenszins ons te overtuigen van zijn gelijk, hij trek parallellen met andere wereldgodsdiensten en gebruikt treffende vergelijkingen met "ons" bestaan om al onze vragen te beantwoorden.

Op de eerste verdieping, in de kamer die toegewijd is aan hun stichter-profeet Bhaktivedanta Swami Praphupada, krijgen we een mooie getuigenis van hoe hij het allemaal ervaart. Fritske mag mee maar moet toch even samen met Rinie buiten... het levensechte beeld van de profeet-stichter doet het hondje angst aan. Later bij het betreden van de tempel wachtte Rinie met Frits buiten... dieren mogen niet in de tempel, we lossen elkaar af om aan iedereen de gelegenheid te geven een stuk mee te ervaren.

Wanneer het aan Gerie is om door Fritske bewaakt te worden komt er een heel vriendelijke dame die het diertje steelt en heel simpelweg zegt: "Jij moet eerst terug mens worden alvorens in de tempel welkom te zijn." Dit alles in een oprechte sfeer van samenhorigheid, wederzijdsrespect en rust vooral RUST. Zaligheid overvalt ons... inderdaad... maar alvorens ons iets kan overvallen, mogen we volgens mij toch even niet te snel bewegen, stilstaan... dus.

Na anderhalf uur staan we in de bakkerij waar ons een koekje wordt aangeboden. Van hieruit gaan Rinie en Rob terug naar huis, een dikke kilometer verderop. Wij zetten koers naar Barvaux.

Na een klein uurtje marcheren zijn we terug in Durbuy waar we ons nog snel ravitailleren en vatten dan onze wandeling aan naar Barvaux. Niets te moeilijk, gewoon het jaagpad volgen, vlak dus.

Na een half uurtje wandelen zit Wilma op handen en voeten in de modder van een wei. Onder deze prikkeldraad moeten we door omdat het pad volledig overspoeld is. Hoe gaat dit eindigen? Een beetje verderop moeten we een akker doorsteken omdat... het pad onder water staat! Aan een wandelaar die tegen richting marcheert, vragen we of dit nog wel te doen is. Hij heeft laarzen aan en vertelt ons dat hij tot aan zijn knieën in het water heeft gezeten. Ah bon. Terugdraaien of doorzetten? Doorzetten dus. Op een bepaald moment zien we een wegje rechts de heuvel oplopen richting Bohon. We besluiten het lot niet langer te tarten en de Ourthe te verlaten. Na een pittige klim staan we in "centrum" Bohon voor de open deuren van een klein kapelletje.  Binnen staat een beeld te pronken van een oude bekende: Jacob. U kennen we maatje!

Is dit toeval of is niet? Ben je Jacob ooit al tegen gekomen? Wij in alle geval wel. Ik schrijf een korte intentie en zetten onze tocht verder... wat kan er ons nu nog overkomen met aan onze linkerhand Vishnu en aan onze rechterhand Jacob?

In Barvaux doen we alvast de boodschappen alvorens Rinie en Rob ons komen oppikken. De aperitief nemen we vandaag thuis... gezellig onder ons. De dames nemen terug de leiding in de keuken en bereiden koteletjes, gebakken patatjes en een tropische sla. Merci choukes! Voortreffelijke maaltijd.