Slapen doe ik altijd goed! Ook hier geen uitzondering. De bedden zijn superzacht, een zalig donsdeken en meer dan plaats genoeg. We leven met 7 in een huis dat voorzien is voor 12!

Bij het ontbijt om 9 u 30 blijkt dat niet iedereen even goed kon slapen... maar over één ding zijn we het eens: het is hier toch zo stil!

Na een lui ontbijt start onze dag met een eerste wandeling richting Durbuy. Ik herken de meeste punten waarlangs we lopen. Ons vakantiehuis ligt ten slotte op het plateau net boven het chaletpark  van Grand-Han. Tot voor een paar scholenjaren kwamen we hier altijd voor een midweek met de 7de jaars. Tijdens de vele activiteiten heb ik deze streek grondig leren kennen, ik denk met plezier terug aan die mooie tijden.

Het weer is niet écht denderend maar met een goede paraplu of poncho kan men de ergste weersomstandigheden trotseren. Via deze weg ben ik nog Durbuy binnen gelopen, we krijgen een schitterend zicht op het stadje en het imponerende kasteel van graaf Ursel.

Rob en Rinie vervoegen ons op een terrasje maar komen wel met de auto naar het stadje. We doen wat inkopen en doen ons zoals alle toeristen ook tegoed aan de typische "salaisons d'Ardennes". Jambon, saussisons, paté én boudins. Zo moet het! De lunch nemen we later aangezien we - totaal overmoedig zou later blijken - besluiten ook te voet terug naar huis te gaan. Mijn suggestie om via een andere weg terug te keren valt in goede aarde. We nemen het jaagpad langs de Ourthe richting Barvaux.  We hebben de rivier nog nooit zo gezwollen gezien! Al die keren dat Frankie of ik hier waren konden we de rotsen zien die de rivier afboorden... nu staat het water tot op het jaagpad. Niet te verwonderen natuurlijk gezien de bakken water die de laatste dagen naar beneden zijn gekomen.

Geen 500 meter van het kruispunt van de "Renardière" - nu LPM Grill - gaan de hemelsluizen hélemaal open. Stortregen wordt afgewisseld met zo'n harde hagelbuien dat Fritske (de ruw harige Jack-Russel van Gerie en Rinie) weigert verder te lopen. Gerrie probeert met de paraplu nog wat bescherming te bieden maar "den hooond" weigert. De andere lopen door om te schuilen onder de luifel van LPM, ik ga Gerrie halen en pluk Fritske van de grond en ga achterwaarts, tegen de bui in, tot bij de anderen. Elianneke regelt gauw een rondje drankjes in afwachting dat de bui over is. We kunnen zelfs plaats nemen rond een vuurtje. Twee andere onfortuinlijke juffrouwen komen ook binnengespoeld en vragen om mogen aan te schuiven aan ons kampvuur. Natuurlijk! Eén van de juffrouwen is gehuwd met een Belg maar komt uit Madagascar. Dit had ze nog nooit meegemaakt! Ze vertrouwt ons toe dat de warme Belgische ontvangst die ze elke keer opnieuw mag ervaren haaks staat op het grillige én veel te koude klimaat.

De landschappen die we zien op onze weg terug hebben veel gemeen met wat we zagen in de Brabantse Peel in Zuid-Nederland. Alles is verzopen, weiden worden poelen. Voor de natuur is dit geen goede zaak... wat mooie foto's betreft des te meer. Al tientallen keren ben ik voorbij deze weides gelopen, nog nooit heb ik ze gefotografeerd, nu blijf ik er wel voor staan. Rond 16 uur  komen we thuis aan en nemen we een heel late lunch die verdorie goed smaakt. Ondertussen staat de sauna te warmen. Inderdaad dit huis heeft ook een privé wellness, een ruime Finse sauna, een de luxe jacuzzi en voor diegenen die wensen een relaxruimte.

Het doet deugd, naar de sauna gaan en niet meer moeten doen dan gewoon een verdieping naar beneden te gaan.

Het diner wordt verzorgd door de drie dames. Op het menu een raclette met alles op en aan: kaas natuurlijk maar ook viande de Grison en andere charcuterie, een salade met tropisch fruit,patatjes in de schil...

Ook deze avond wordt afgesloten met een glaasje wijn en goed gesprek.