““There's nowhere you can be

that isn't where you're meant to be...” 

John Lennon

Sleeping: Hotel Waldhof - Stanzach

Walking with:  Kelle

Het diner gisteren was alweer van gastronomische kwaliteit. Waar is de tijd dat we een pelgrimsmenu aten aan € 9? Ook het ontbijt is extra uitgebreid, tot mijn grote verbazing was het zelfs aangevuld met een kaasassortiment dat eerder als dessert thuishoort na een chique diner. Ik laat me gaan en maak een uitgelezen selectie van kazen uit Oostenrijk maar zeker ook uit Frankrijk – 14 juillet oblige! Heel even twijfel ik nog om mijn zwarte thee om te ruilen voor een kwart litertje rode wijn, maar dat zou er toch wel helemaal over zijn.

Stef spreekt me moed in en zonder goed te beseffen waar ik aan begin, stap ik de eerste meters op de metalen roosters onder mijn voeten. Het ding is niet stabiel en begint langzaam te schommelen, wat het gevoel van totaal onbehagen alleen nog wat ondragelijker maakt. Bijna halfweg komt een tegenligger ons tegemoet. Later blijkt het de verantwoordelijke van deze brug te zijn. Ik huiver bij het idee dat dus één van mijn beide handen de handleuning zal moeten lossen. Stef maakt in Duitse gebarentaal aan de man duidelijk dat ik doodsangsten doorsta en duikt dus vlotjes onder mijn armen. Na de volle 4 minuten, die voor mij wel een vol uur leken, bereik ik de overkant! Yes I did it, en dit heb ik 100% te danken aan de aanmoedigingen en begeleiding van Stef. Zonder hem zou ik dit nooit gedaan hebben.

Het is rustig lopen langs de turquoise blauwe rivier en zonder enige moeite bereiken we Elbigenalp, het dorp van de houtsnijders. We bezoeken een houtsnijschool en lopen langs een paar winkels. Het is een sympathieke bedoeling maar ergens ruikt het toch ook een beetje naar platte commerce. In sommige winkels wordt er gewaarschuwd dat foto’s ten strengste verboden zijn. In andere laten ze weten dat foto’s maken niet geapprecieerd wordt. Als ik in een van de winkels merk dat zelfs het schaafsel en het zagemeel te koop wordt aangeboden, wordt mijn vermoeden toch ten dele bevestigd. Op een terrasje bespreken Stef en ik het verdere verloop van de dag… we besluiten er nog eens vlotjes 7 km bij te doen om het morgen minder zwaar te hebben. Worden we overmoedig of is het een realistisch plan? Binnen het halfuur zouden we weten dat toeval niet bestaat en dat het ons lot was op dat moment door te lopen.

We zetten het op een lopen terwijl ik niet durf te denken aan het tafereel dat we daar gaan aantreffen. Is het de houtvester of roept iemand anders? Ons vermoeden wordt bevestigd… heeft hij in zijn voet of been gezaagd? We proberen kalm te blijven en de situatie in te schatten… de man zijn linkerbeen ligt onder de tonnen zware stam. Zijn voet komt aan de andere kant van de stam uit. ***verdomme wat nu? Hij schreeuwt het uit van de pijn en commandeert ons met een kantelhaak een hefboom te maken en het ding weg te rollen. Daar is geen beginnen aan. Ondertussen roepen we op andere voorbijgangers. Twee wandelaars komen eraan maar zijn van weinig hulp. Ondertussen beslist Stef zelf de tractor te starten. Hij kan zo’n gevaarte besturen maar alle tractoren zijn anders. De schop van de winch achteraan zit tegen de grond waardoor achteruitrijden niet gaat. We zoeken samen naar de hendel en vinden die. In geen tijd rijdt Stef achteruit en heft met de twee pinnen (pallethaak) die op de voorste arm gemonteerd is, de boom op. De man is bevrijd en trek zich vanuit zijn hachelijke positie weg. Ondertussen komt een andere stokoude houtvester aan. Hij staarde in het rond en keek ons even verloren en verdwaasd aan als pakweg Michel Daerden zaliger tijdens een parlementair vragenuurtje. We helpen de man recht en legt ons uit dat hij geluk heeft gehad dat het gewicht van de boom zijn been de grond heeft ingeduwd en niet werd gekneld tussen de vele stenen die in deze weides liggen. Stef heft de man in de tractor aangezien hij erop staat zelf naar huis te rijden maar beslist toch met hem mee te rijden. Ik ga te voet verder. Bij mijn aankomst aan de boerderij had Stef de man al tot op het terras gedragen. “Ga binnen naar de keuken, daar is een diepvriezer”, goed idee denken we, ijs op leggen in afwachting van de ziekenwagen, “Neem daar twee pintjes voor jullie”! We helpen hem mee zich om te kleden en wachten tot hij met de ambulance vertrekt. Ik stop de man nog gauw een adreskaartje toe met de vraag ons zeker te contacteren.

Hij hield zich beresterk onder shock en vermoedelijk onder invloed van een ferme dosis adrenaline. Hij wist te vertellen dat wanneer het been terug werd doorbloed de pijnen verschrikkelijk waren… als hij ons later op de namiddag belt om van zich te laten horen, weent hij en beseft dat hij veel geluk heeft gehad!