De lijnbus brengt ons naar de vertrekplaats op het uiterste punt van de vallei. De rivier Lech ontspringt in het Formarinmeer op 1800 m. Wat de bus doet op een halfuurtje willen wij vandaag te voet terugwandelen. Hiermee is de aanzet gegeven tot een wandeling die in totaal zeven dagen zal duren. We respecteren dus ten volle het advies dat we lazen op één van de stickers die we bij het binnenwandelen van het gebied lazen: "Spendeer meer tijd op een wandelpad". Het eerste stuk van de wandeling gaat rond het blauwgroenige meer tot aan de Freiburger Hutte. We begrijpen niet hoe ze hier een lus hebben ingepland. De andere kant van het meer wordt afgeboord door een rotswand van enkele kilometerslang en verschillende honderden meters hoog. Hoe kunnen we in hemelsnaam daar wandelen? Het antwoord wordt ons duidelijk als we aan het begin van dit stuk van het pad staan. Rug tegen de rotswand en zijwaarts lopen. Het pad is geen 50 cm breed en de afgrond richting Formarinmeer is even diep als het gat in de Belgische staatskas! We besluiten wijselijk terug te keren via dezelfde weg en genieten van elke stap die we zetten. 

We zijn trouwens niet de enigen die het hier zalig vinden. Onderweg spotten we een marmot die ongegeneerd voor zijn holletje in het zonnetje zijn vacht aan het fatsoeneren is.

Het pad is ronduit schitterend. We beginnen de afdaling naar Lech via een smal pad dat over krijtrotsen loopt. De heideplanten en bosbessenstruiken staan weelderig in de turfbodem te gedijen. We maken ons dikwijls de bedenking hoe mooi het hier wel is en geven onze ogen de kost. Zijn kleuren in de bergen dan feller dan in de vallei? Is het licht misschien anders op deze hoogtes? De ervaring is ronduit overweldigend.

Halverwege het traject loopt het pad verschillende keren door dichte dennenbossen, nu en dan loopt het over de rivier op een houten staketsel, een paar meter boven het water. Het is ronduit idyllisch. Zoals op wel meer lange afstandswandelingen blijkt de vooraf doorgeven afstand niet echt te kloppen. Stef meet alles op via bergflex én via zijn garmin GPS. Ik activeerde de app die SNP-natuurreizen (Stichting Natuurstudie Projecten) met ons deelde. Onderweg zien we hoe op de bordjes de tijd niet af- maar eerder toeneemt naarmate we ons doel naderen. Het doet me lachen en terugdenken aan alle andere trails die ik ooit deed… één van de mysteries bij het wandelen zijn afstand en tijd… en hoe langer de wandelingen zijn, hoe groter het mysterie wordt!

Na een snelle douche zoeken we het Café Fritz op. Neen, tijd om uit te rusten is er niet! Onthaasten? Zeker, maar nu niet! Waarom dan precies daarnaartoe snellen? We hebben er een afspraak met Kato en Sam. We zijn collega’s leerkrachten en Sam is dit zelfs in onze school… meer nog, hij steekt als jonge collega de schouders onder de projecten die Dirk en ik samen jaren geleden zijn gestart. We spraken tijdens de stage in Malta over de plannen voor de zomervakantie en bleek dat we samen in Tirol zouden zijn op de Lechweg. Sam liet me trouwens weten dat we zouden worden getrakteerd op een authentiek stukje muziek. De ouderen van het dorp, waaronder de dame die hun hotel uitbaat, verzamelen zich elke donderdag om samen muziek te maken en de herinneringen op te halen en te vertellen over hoe het toen ooit was. De oudste dame van de bende, Esmeralda is 92, de anderen zijn slechts achteraan de 80. Wat voor ons als een zalig vakantiedeuntje klinkt, heeft vermoedelijk voor hen de bittere smaak van de herinnering aan een dorp dat het hunne niet meer is. Geniet mee en klik op het filmpje. Zou het lied gaan over de conversatie van de koninklijke families die in Lech hun wintervakantie komen passeren?