“I'd woken up early, and I took a long time getting ready to exist.”

Fernando Pessoa, Book of Disquiet

Sleeping: Grande Oceano Guest House

Walking with: Brigitte en Thiery

Wat zouden we beginnen zonder de goede zorgen van Lea en Firmin? De afspraak was om 10 uur bij Francy thuis om dan samen naar de luchthaven te vetrekken. Als je dacht dit te kunnen doen zonder eerst te eten ben je mis! De ouders van Francy hadden sandwiches en fruitsla voorzien voor ons naar de luchthaven te laten vertrekken.

Bij aankomst in Porto blijkt Frankies’s verstand van zaken weer maar eens van pas te komen. De shuttledienst van de luchthaven biedt de rit naar het centrum aan voor € 8 per persoon. Frankie weet zeker voor die prijs een taxi te kunnen nemen en gelijk heeft hij. Na een rit van een halfuur zet de taxi ons af voor de deur van het hotel voor de ronde prijs van € 26. Met € 14 doet men in Portugal heel wat… zal later blijken!

Het was een blij weerzien met Porto. In 2016 zijn we na de camino del North via Porto naar huis gekomen. We hebben toen ruim de tijd genomen om de stad te verkennen en weten dus nu precies waar we moeten zijn.

Het diner kan niet meer Portugees zijn dan dit: Pimento di Padron, gegrilde sardines en vino verde! In het smalle steegje dat parallel loopt met de Duro komen véél toeristen én nog meer Portugezen, het is ook niet te verwonderen. De maaltijden zijn even lekker als dat ze goedkoop zijn. Onder de menigte lopen ook twee opvallende dames: paarse haarband en dito outfit en make-up… ze komen met hun stokken aangelopen en struikelen bij elke stap bijna over hun eigen benen. Ze komen héél ongegeneerd over onze schouder meekijken wat op onze borden ligt… is dit vegetarisch?  Alleen Agatha Christi kon de karikatuur van dit type madammen beter omschrijven! Ze wandelen ook naar Santiago willen duidelijk dat iedereen het wel goed weet…  Het wicht heeft duidelijk meer complimenten dan verstand. Ze deed bij iedereen van ons de nekharen rechtstaan van miserie. Gelukkig opteerde ze de weg langs de zee te nemen, we zullen ze dus nooit meer zien.

De avondwandeling brengt ons naar de andere kant van de Duro en via de onmetelijk hoge metalen mecano brug terug naar de kathedraal.  Twee jaar geleden vroeg Francy me om samen met hem er over te gaan maar heb toen geweigerd wegens te hoog. Ik laat me nu overhalen en het toch te wagen maar voel er me echt niet goed bij. Het zicht is wel adembenemend!

Op weg naar huis proberen we uit te vissen hoe me moeten vertrekken richting Santiago maar vinden het niet echt. Er zijn twee mogelijkheden ééntje via de kust en de andere door het binnenland, bovendien is er ook nog de weg richting Fatima. Héél de stad is vol peilen geschilderde in geel en blauw. Alvorens naar het hotel terug te keren doen we nog een stop in een studentenlokaal vlak aan de universiteitshal. De honneurs worden waargenomen door een Tina Turner look-a-like. De dagschotels gaan hier vlotjes de toog over aan € 4. Rijst, frieten en een stuk gebakken vlees. Drie generaties liggen hier te zwoegen maar schijnen daar geen last van te hebben.

We getuigen hoe een vader zijn kinderen aan het paaien is en ondertussen zelf wat shots achteroverslaat… hoe houdt hij ze kalm… mogen ze kiezen tussen chips, chocolade of kauwgom? Toch niet! Ze mogen kiezen uit het enorme aanbod aan krasloten! Als bezetenen liggen ze te krabben en te vloeken en te hopen dat vader nog maar een shotje zou nemen.

Net achter de hoek zien we hoe een schilder op het ritme van muziek een groot familieportret aan het schilderen is.