Na een dag stappen in zo’n hitte heeft een mens niet meer echt veel zin om nog meer rond te trekken. We ploffen ons neer op een terrasje en laten het leven aan ons voorbij gaan. Kinderen voeden de duiven op het plein, grootouders kopen vermoedelijk het derde ijsje van de dag voor de kleinkinderen… iedereen draait hier op “ralenti”. Zouden al deze “locals” ook acht uur in de volle zon hebben gewandeld? Zeker niet!

We keren na een typische Galicische maaltijd terug naar huis en houden het voor bekeken. We kunnen genieten van een enorme zetel… Thierry bekijkt de laatste updates op het front van de mundial, de dames keuvelen wat én houden zich bezig met de was. Ik wou helpen maar mocht niet… zouden de dames schrik hebben dat m’n ruwe handen uit de tuin en van het leven op de camino het delicate kant van hun “négligékes” zou kunnen doen uitrafelen? Wie weet?

Ondanks de absolute luxe is de nacht toch niet van al te beste kwaliteit. Ik spreek dan van de onze… zondagnacht blijkt in Potevedra dé uitgangnacht bij uitstek te zijn. Tot diep in de nacht was er lawaai van feestvierende Spanjaarden… dit was trouwens duidelijk vanaf het moment dat we ’s ochtend buiten stapten… een klein bataljon aan werkmannen spoot de straten schoon, een hele divisie straatvegers gewapend met de meest moderne straatveegtanks vallen de straten van Pontevedra aan. Voor de winkels open gaan moet alles hier perfect zijn opgekuist.

We bestellen ontbijt bij de eerste bar die ons dat op dit onbetamelijk vroege uur toelaat. 8 uur?! Zot!? We bestellen voor vijf man drie broodjes met kaas en ham – we kennen ondertussen de Spaanse maten – wat koffie en een cola. We krijgen ook hier tapas: kleine glaasjes met yoghurt, honing en muesli, toast met verse abrikozen marmelade, huisgemaakte cake met delicaat amandelparfum, en natuurlijk al de rest wat we wél hadden besteld! We maken ons uit de voeten als de lokale bankiers en verzekeraars, allemaal in “costum-cravatte”, hun weg banen naar deze zaak… als die mannen zich moeien moet ik mij uit de voeten maken.

Ondertussen zien we hoe letterlijk honderden andere pelgrims zich op de weg storten. Buiten de twee sympathieke Deense en vijf Italiaanse pelgims die we al een paar dagen tegenkomen zegt niemand nog goedendag. We nemen het zekere voor het onzekere en vragen aan ons Elianneke om AL onze accommodatie voor de volgende dagen te boeken. Ze doet telefoontje na telefoontje en spreekt met de pensionnetjes af..  we kunnen nu met een gerust hart de weg hervatten. We zijn écht blij en Brigitte vraag om in één woord ons gevoel te omschrijven: optimist, sereen, gelukkig,  dankbaar en vertrouwen waren de vijf woorden. In volle harmonie vertrekken we dus verder richting Santiago… ergens blijf ik denken hoe mooi het zou zijn hier ook een woord aan toe te voegen van het zesde lid van ons gezelschap dat nu een kleine twee wandeldagen achter ons zit.

Deze ochtend heeft het geheugenkaartje van mijn camera het laten afweten en wil absoluut een oplossing vinden. Ik ga samen meet Frankie een supermarkt en ijzerwinkel binnen en vind uiteindelijk een “computer”-academie. Ze verzekeren mij dat dit type kaartje (simpel SD) hier niet te vinden is en in noodgedwongen naar een andere stad moet! We houden het samen voor bekeken en moeten een klein uurtje op ons normaal tempo doortrekken om de anderen bij te benen… zo snel kunnen dingen gaan.

Vlak voor de eerste stop probeer ik toch nog maar eens mijn toestel te gebruiken en… wonder het werkt terug! Dank u Heilige Jacob! We houden een eerste halte onder de oude wijngaard van de auberge Pousade del Peregrimo. De ouden wisten veel beter… geen terras maken van metaal of plastic, enkel onder de wijngaarden kan men genieten van een frisse bries en toch niet in de volle zon zitten. Het is hier ronduit zalig. We bestellen een reuze tortilla en wat pepers van Padron.

We zullen vandaag de kaap van de vijftig kilometer nemen… we houden koortsachtig (bij een temperatuur van over de 35° natuurlijk niet moeilijk) de kilometerstand bij en kijken naar de aanduidingen op de officiële kilometerpalen… 50 bestaat niet… wel 49,995… Imbecielen!

We lopen een paar uur onder een loden zon, sommige stukken zijn in de schaduw van wat eucalyptusbomen of wijngaarden maar het blijft in alle geval bakken! Dit kan gewoon niet gezond zijn! We zien hoe een volledige familie met kinderen en grootouders in een klein metertje schaduw liggen van een klein kerkje… we puffen.

De laatste stop houden we in kleine barretje gehouden door een toffe Spanjaard die zeven talen spreekt, hij groeide met z’n Spaanse ouders op in Zwitserland en wist daar alle talen te leren die in de aanbieding waren. Het is duidelijk dat iedereen hier half lam ligt… We krijgen ook hier twee machtige tapas aangeboden: een stuk brood met Ibericoham en een stuk brood met gebakken spek en kaas… gewoon gratis. We kunnen deze sympathieke baas dus zeker ook geen extra consumptie gunnen.

Ondertussen zit ik in de bar van de Albergue dit verlag te schrijven, zoals de Spanjaarden: Binnen in de airco! Op televisie staat een western op, ooit moet ik die “op de post” gezien hebben bij mijn grootouders… nen echte goede Spaghettiwestern of heet dat in Spanje een  Paella-western? 

Na wat zoeken vinden we in de stad eindelijk de termen die de naam aan deze stad hebben gegeven. In wat een “lavanderia” (wasplaats) lijkt, zitten een vijftal Spaanse scoutgasten als Romeinen te baden… dit moet het zijn. Thierry en ikzelf zitten onmiddellijk tot aan onze enkels in het hete water. Vanwaar het komt weten we niet maar dit stadje heeft zijn naam niet gestolen... Vrij vertaald zou het “heet water van de koning” kunnen betekenen... in het Belgisch zou de vertaling "Chaudfontaine" er echt niet ver van zijn.  Het is ronduit zalig… dat ook de koning tot hier zou gekomen zijn is dus niet te verwonderen. Indien de vorige Spaanse koning – gepensioneerd nu – tot hier zou komen, zou een hele andere betekenis geven aan het hele verhaal… hij is een “womanizer” en zou meer dan 5000 relaties gehad hebben… van heet water gesproken..... en ja....  viva l'Espagna!            

We verlaten dit oord van “wateren” onder onze platanen, daar waar vermoedelijk alle nobelen en ander grut hun dagen kwamen passeren in ver vervlogen tijden… zo voelt het hier aan. Onze vijf Valenciaanse schonen, die we al een paar dagen zien, vragen ons waar die bronnen dan toch zijn… ik stap mee en zie hoe drie jonge Magrhebijnse moeders tot aan hun midden in het water staan en hun kinderen laten baden. Niet één van de véél oudere, Valenciaanse moeders zagen het nog zitten om hier hun voeten te baden. Waarom werkt respect zo dikwijls maar van één kant? Zouden de “Ottomanen” weten dat Jacob heilig werd omwille van zijn strijd tegen hen? Wanneer zal deze gemeenschap onze gebruiken respecteren en wij hun schoonheden appreciëren? Waarom toch alles door onze strot willen jagen?