We nemen het avondmaal in een kleine resto vlakbij de albergue. Voor € 12 bieden ze verse vis als voorgerecht én hoofdschotel! De patron schenk zijn excellente huiswijn voor geen geld. Om 21 u 30 hou ik het voor bekeken. Hoe kan een mens zo moe zijn van een tochtje van een kleine 20 km? Brigitte en Elianneke genieten nog van de avondzon, Frankie en Thierry kijken naar de wedstrijd Rusland en Kroatië. Ik vertrek alvast naar dromenland en weet dat ik binnen de tien tellen in een diepe slaap zal vallen die tot morgenochtend zal duren. Hoe kan ik daar zo zeker van zijn? In een klein doosje zit de investering van mijn leven! Als men een gelijkaardig doosje gaat halen bij Cartier in Parijs gaat men fortuinen betalen voor iets dat lang niet zo goed is als dit.  Een paar op maat gemaakte oordoppen! Niets of niemand kan mij nog uit mijn diepe slaap wekken. Ik hoor ronduit niets meer en begin aan m’n nachtelijke camino! 

Hoe heiligmakend kan een goede nachtrust zijn? Thierry wekt ons rustig en blijkbaar ben ik de enige in de hele slaapzaal die zo zalig gemaft heeft. Na een ontbijt in een theesalon beginnen we aan de weg. 95 % van het cliënteel zijn caminogangers…  de drukte is bijna niet meer te harden.

We houden een eerste stop in Arcade waar pelgrims een hele wand hebben gemaakt met Jakobsschelpen die ze achterlaten. Ik beslis ook mijn schelp hier een plaatsje te geven. De schelp werd me aangeboden door de wandelvrienden uit Westerlo bij het vertrek in 2015 en zal vanaf vandaag samen me de honderden andere schelpen de voorbijgaande medepelgrims begroeten.

In ponte Sampaio wandelen we over een middeleeuwse brug die over de Rio Verdugo ligt. Via luidsprekers wordt de zondagsmis door ieders strot geramd, zelfs op kilometers afstand van de kerk. Het estuarium van de rivier is wel 200 meter breed! Aan de overkant van de rivier zien we een klein strandje en beslissen onmiddellijk hier halt te houden. Zou het water hier zuiver zijn? We trekken er ons niets van aan! Als de Antwerpenaren kunnen zwemmen in Sint Anneke kunnen wij dit hier ook. Het water is naar de frisse kant maar het doet écht reuze deugd. Aan het kleine strand is een barretje waar ze in volle voorbereiding zijn voor een kinderfeestje. Gekleurde ballonnen, een feestelijke tafel met allerhande hapjes. De beenhouwer staat hier met een kippenkraam en we zien hoe hij op een halfuur tijd vijftien nieuwe kippen op het spit steekt… hier wordt duidelijk veel volk verwacht. Indien we niet naar Pontevedra zouden gaan, zouden we aan Frankie gevaagd hebben de zaak te gaan bepleiten en ons op het feestje te laten uitnodigen.

Bij het naderen van Pontevedra stoppen we in een Oasis. Manuel en echtgenote Maria hebben hun parking omgetoverd tot een klein wonder van de camino. Uit twee reuze bobijnen toverde hij tafels, de stoelen zijn gemaakt van boomstronken. Tegen de muur hangen foto’s van pelgrims van over heel de wereld, de heilige prentjes hangen twee lagen dik. We bestellen twee schotels met tomaten en ajuin en één schotel met kaas en chorizo. Manuel verwittigt ons dat alle producten van zijn land komen. Hij prijst ons zijn eigen wijn aan maar we kiezen toch voor frisdrank en bier. Nodeloos te omschrijven hoe waanzinnig lekker deze schotels waren. Ondertussen is Maria erbij komen zitten en we keuvelen er gezapig kop los. Een licht briesje doet de tientallen Jacobsschelpen tegen elkaar botsen en rinkelen aangenaam. Hoe zalig kan het leven zijn? Maria en Manuel laten ons kennismaken met een nieuw begrip op de camino: “TOURIGRINO”, mensen die wel stappen maar niet pelgrimeren. God weet hoe dikwijls wij er ons aan geërgerd hebben! Half toerist, half perlgrim.

We besluiten te vertrekken wanneer Manuel toch een fles witte wijn op tafel zet samen met 6 tassen. In Galicië drinkt men wijn uit schoteltjes in aardewerk. Glas is dood materiaal zegt Manuel, je moet wijn drinken uit schoteltjes. Wanneer Brigitte zegt dat ze geen alcohol drinkt, wordt ze onmiddellijk door Maria verbeterd. “Dit is geen alcohol, dit is wijn dat mijn echtgenoot zelf heeft verbouwd!”. Drinken dus. Ik laat uit dankbaarheid een bidprentje achter dat ik verleden jaar in Assisi meenam vanuit de grafkelder van Sint-Franciscus. Uiteindelijk zal vanop de valva’s van deze pelgrimsoasis meer goed kunnen doen dan vanuit mijn portefeuille.
We ronden de rekening naar boven af maar Manuel weigert ons drinkgeld, hij stopt het onmiddellijk in de solidariteitskas. Minder begoede pelgrims zijn hier altijd welkom, krijgen altijd iets te eten en te drinken en hoeven daarvoor niets te betalen.   

We besluiten voor onze overnachting te opteren voor een privé-appartement. We zijn allemaal doodop en begrijpen niet echt waarom. We stappen maar 20 km per dag maar doen daar wel telkens 8 uur over… de hitte eist ook zijn tol… We betalen per persoon € 5 meer dan in een Albergue maar krijgen hiervoor we een volledig appartement te onzer beschikking. Inclusief keuken die we niet gebruiken.