Miguel de Cervantes Saavedra (Alcalá de Henares, 29 september 1547 – Madrid, 22 april 1616) is een van de belangrijkste roman- en toneelschrijvers uit de Spaanse literatuur. Hij schreef een twintigtal toneelwerken, maar is vooral bekend geworden door zijn boek Don Quichot van La Mancha.

We sliepen zalig in deze albergue die we hebben gedeeld met één Aziaat die we nauwelijks gezien hebben. Het was zelf zo fris dat we ons hebben moeten toedekken met een dekentje ’s nachts. Pas bij het verlaten van ons pelgrimsnest lezen we de herdenkingsplaat voor San Clemente. De relieken van San Clemente zijn gedurende honderd jaar in dit huis in bewaring gehouden en pas daarna overgebracht naar de kathedraal van Tui, waar ze nu nog rusten. De geest van San Clemente zal dus zeker hier nog rondhangen… voor diegenen die het niet zouden weten… de achternaam van mijn mama  is Clement… per definitie ben ik dus ook half Clement…

De Albergue is in zekere zin spartaans maar eigenlijk wel écht goed, rustig en met alles op en aan. Het enorme terras geeft uit op de beeldentuin en is een oase van rust. We hebben buitendouches én keuken als we willen, er staan automaten met alles wat we maar willen. Als je de juiste munten inwerpt krijg je wat je wenst. Zoals gebruikelijk spelen we de “voisins” van de 27, Esterelle Galicië of Mahou, de 27 zelf deze keer niet… plat water!
Wat me zeker ook treft is het feit dat deze albergue aangepast is aan rolstoelgebruikers. Hoe ze het van hieruit met hun rolstoel tot in Santiago moeten doen zal ons duidelijk worden de volgende dagen.

We besluiten de alternatieve weg te volgen omdat de échte weg door een industriezone loopt, het is wel twee kilometer langer maar bon. Het is opvallende hoeveel pelgrims onderweg zijn. Tui is een startplaats voor de pelgrims die net iets meer dan 100 km. lopen. Eén van de meest opvallende groepjes zijn vijf dames van middelbare leeftijd die stukken samen al zingend stappen. Ze zijn pas vertrokken en zijn razend enthousiast. Op het eerste terrasje weet Elianneke ons te vertellen dat onze beste vriend Gustaf blijkbaar vertrokken zou zijn… dit althans volgens Facebook.

Onderweg zien we hoe blokken graniet van de bergen worden gehaald en verwerkt in grote fabrieken of kleine werkplaatsen. Bij het binnenlopen van ‘o Porrino zien we zelf een kippenverwerkende fabriek volledig opgetrokken in graniet.

Ook dit stuk van de camino is écht de moeite waard. We lopen dikwijls langs kleine riviertjes, soms over zandpaden, soms over dikke blokken natuursteen die in de beekjes ligt. Het is een aangename verfrissing op een dag waar de zon het beste van zichzelf geeft.

Dit is de camino op zijn best! We ontmoeten andere peregrino’s uit Duitsland en Noorwegen, Polen en Brazilië. Franky en Thierry lopen al héél de camino met de Belgische vlag aan hun rugzak en krijgen van véél mensen aanmoedigingen.

We boekten gisteren een goedkoop hotelletje om zeker te zijn de volledige match te kunnen volgen. We boeken in en nemen de twee kamers in beslag. Eén kamer voor de dames, één voor de heren. Geen 15 min na aankomst komt Thierry uit de douche en bekent dat de stank in de kamer ronduit niet te harden is! We trokken met drie onze wandelschoenen uit en hebben onze volledige inhoud van de rugzakken opengesperd. Als hier een vals contact zit in het stopcontact of plafondverlichting en dus een vonk geeft aan de gassen die hier hangen, kan de eigenaars zijn rolluiken gaan halen aan de overkant van de straat! De dames houden het een héél stuk geciviliseerder en verwelkomen onze schoenen, was en andere op hun terras.

Ik beslis in de aanloop van de match Uruguay-Frankrijk snel naar de kapper te gaan, het is écht te warm! Intussen zijn Frankie en Thierry naar de match aan het kijken en zijn Elianneke en Brigitte even het stadje in om uit te kijken naar dé perfecte plek om de match te volgen. Elianneke kan ons ondertussen bevestigen dat Gustaf onder weg is én effectief de ambitie heeft zijn clan terug te vervoegen! Hoe zalig zou dat niet zijn?

De spanning naar het begin het summum te stijgen op de “Prazo Aquitecto Antonio Palazcios” waar we de Belgen zullen volgen. Onze Japanse vriend, de origamiman, komt spontaan naar ons toe en nog voor hij het weet wordt hij in pure “Zorro”-stijl door Thierry met zijn Belgische driekleurstift met twee onmiskenbare streken over de wang tot België supporter omgetoverd.