“Writing is like paying myself a formal visit…” 

Fernando Pessoa

Sleeping: Albergo San Clemente, Tui

Walking with:

We vinden een slaapplaats in de Albergue van Rubiaes. In het kamertje zijn er acht bedden waarvan ze er slechts aan ons vijf zullen worden toewijzen. We hebben dus een privékamer aan € 5 per persoon. Zoals gewoonlijk in Portugal is ook deze albergue kraaknet! De hospitalieros houden zich strikt aan alle regels, ook die van de administratie. Alle gegevens uit de credentials en vanop onze ID-kaarten worden zorgvuldig overgeschreven in een boek dat doet denken aan dat van Sinterklaas. Het duurt dus een goede 45 minuten voor we allemaal ingeschreven zijn en eindelijk naar onze kamer mogen.

We genieten van de ruime tuin om eens alle kleren te wassen en in het zonnetje te laten drogen. We installeren ons in de tuin en maken het ons gezellig, we lezen wat, rusten uit en ik schrijf het verslag. Ondertussen horen we hoe de andere pelgrims in de tuin de straffe verhalen bovenhalen. Zonder af te spreken vinden we elkaar terug in het pelgrims Resto waar we alweer voor geen geld véél te véél eten. Eén schotel is gewoon voldoende voor twee volledige maaltijden. Afronden doen we in de hostel… ik zet nog wat foto’s online en hou het ook voor bekeken.

Na een ontbijt in het hostel begint onze weg langs stukken van een Romeinse heirbaan. Kleine Romeinse bruggetjes brengen ons over de beekjes die zich door het landschap slingeren. De gevoelens zijn echt gemengd bij het idee dat we vandaag Portugal verlaten en de eerste kilometers op Spaanse bodem zullen lopen. Het land heeft ons écht getroffen: de rust op het platteland, de adembenemende landschappen, de oprechte vriendelijkheid van de mensen, de standaard van hun keuken… en vooral… vooral de ontmoetingen die we mochten doen op Portugese bodem.

Hoe afzichtelijk de voorstad van Valança is, des te mooier is de oude binnenstad. Het is een pareltje dat verborgen ligt binnen de muren van de citadel. Toeristisch? Inderdaad, allerhandel winkeltjes proberen souvenirs aan de man te brengen, maar daar hebben nu geen plaats voor. Via de brug die Gustaf Eiffel hier neerpootte steken we de rivier over en zetten we onze eerste stappen in Spanje! Galicië! Via de kathedraal, die hier wel open is, stappen we naar onze hostel.

Ondanks het feit dat we slechts een kleine 20 km hebben gewandeld zijn we toch allemaal moe… we begrijpen ook niet echt waarom. De laatste dagen lagen we er altijd in om 22 uur… Thiery, bankier van beroep en dus per definitie goed met cijfers heeft de verklaring: bij het oversteken van de brug zijn we van tijdszone veranderd en hebben we allemaal een mini jet-lag. Vandaar.

We nemen ons avondmaal in het historische centrum van de stad. De menu’s del Peregino’s of het alternatief “del dia” laten we aan ons voorbij gaan: gewoon een spaghetti doet ons nu meer als deugd.

Bij het afronden is de albergue wil ik bij het maken van dit verslagje mezelf en m’n compagnon beschermen tegen de muggen en haal zo fier als een gieter mijn muggenmelk boven. We wrijven ons goed in maar Thierry merkt op dat het absoluut niet naar citroen riekt… ik bestudeer de flacon en heb inderdaad verkeerd gelezen: Ik las “Anti-moustiques” maar eigenlijk stond er “Antiseptique”… ontsmettingsmiddel dus. Zou het nu ook voor mij tijd zijn te gaan slapen?