Om 5 uur ’s ochtends slaagt de voordeur toe met een enorme klap! Miljaar het is van dat! De miserie gaat beginnen met de zotten die vertrekken om zeker te zijn de mooiste etappe van de volledige tocht zeker voor de helft in de pikkedonker af te leggen! Hoe maft kan je zijn!

Wij draaien ons als volleerde pelgrims nog eens om en wachten op de vogeltjes om ons zachtjes te wekken met hun lied.

Na het ochtendritueel bekent Gustaf me, die in het bed naast me sliep,  dat zijn achillespees in vuur en vlam staat. En effectief, ik voel even en bedenk dat dit allesbehalve  goed is. Hij beslist met ons mee te ontbijten en dan te bekijken wat te doen.

Het ontbijt verloopt dus in mineur… het idee begint te dagen dat onze lieve Zweed zal moeten afhaken en we dus van hem zullen moeten afscheid nemen.

We staan duidelijk niet voldoende stil bij het feit dat zo’n tochten niet vanzelfsprekend zijn. We gaan er verkeerdelijk van uit dat wat wij kunnen, iedereen toch moet kunnen… maar we zijn dus klaarblijkelijk fout. Het blijven zware inspanningen... ook voor jonge  kerels!

Onze Gustaf zal in Ponte de Lima blijven en wij moeten verder. Voor de zoveelste keer op camino heb ik zo’n hechte vriendschapsband gesmeed met iemand waarvan ik dan weer veel te vroeg afscheid moet van nemen. De moed schiet me in de schoenen en Gustaf noch ik kunnen onze tranen bedwingen. Hij zal morgen overwegen of hij gewoon zou verder lopen of een extra rustdag inlassen en misschien met de bus twee dagen verder rijden. In dat geval zullen we elkaar nog terugzien. Anders niet.
Ik geef hem een pins van op m'n pet en hij mij een stuk pruimtabak... ik zal het me laten smaken!

Om het hele plaatje helemaal troosteloos te maken steken we de middeleeuwse brug van Ponte de Lima over met de "muzak" van Richard Clayderman over de gemeentelijke luidsprekers… tegen we aan de overkant zijn zingt Andrea Bottcelli  over diezelfde luidsprekers “Con te partiro”… nee maatje was dat maar waar...met jou vertrekken we  tot mijn overgrote spijt niet!

Het wandelboekje heeft aangegeven dat de tocht vandaag zwaar zou worden… en dit is niet gelogen. Met lood in de schoenen wandel ik  de hoogste heuvel van deze camino over. De vergezichten zijn ronduit schitterend: Noord-Portugal heeft véél te bieden! In de groene heuvels liggen zalige dorpjes verborgen die zich graag prijsgeven aan de wandelaar. Geen andere toerist kan dit vinden! De  stevige kuitenbijters door Eucalyptus-wouden vragen een extra inspanning maar het is zeker de moeite waard. Ook hier stapelen pelgrims stenen op elkaar op plaatsen waar kruisen staan of waar vergezichten een even groot impact op ons hebben.