Een luie dag vandaag. Met de bus tot Finistere en gewoon genieten. Ik slaap heel de weg en ben blij terug verwelkomd te worden door onze aller Madam Lopez. Drie jaar geleden waren we hier al voor de eerste maal… het voelde toen als thuis en is in dat opzicht nog niets veranderd. Zoals altijd geven we de volledige inhoud van onze rugzakken af. Wassen en strijken doet ze als de beste… wat zouden we doen zonder haar?

In de voormiddag lopen we naar cap zelf. Het weer is open en klaar, de zichten adembenemend. We zijn tevreden voor Brigitte en Thiery die hier eerste keer zijn en dus van dit onbeschrijfelijke zicht kunnen genieten. Voor Elianneke is het de tweede keer op de cap. In 2016 waren we hier ook samen maar dan maakte de dichte mist de ervaring een héél stuk minder sterk.

Zoals gebruikelijk gaan we naar het strand om wat schelpjes te zoeken én het bikkelkoude water van de oceaan te trotseren. Het strand is wel twee kilometer lang maar er zit nauwelijks een kat… laat staan mensen die het wagen hier te baden. Op de terugweg stoppen we even in de hippie-bar… ook hier is weinig veranderd… er zit ne jonge gast volledig weg van de wereld aan een sigaretje te trekken, zijn kleren zijn even zwart als zijn voeten, hij zit duidelijk op een andere planeet. Het einde van de “echte” wereld is voor deze man al duidelijk een tijdje gepasseerd.