Was de nacht weer te kort? Om hoe laat zijn we gaan slapen? Geen idee. De Belgen liggen er uit en de wereldbeker zal ook deze keer niet voor ons zijn. Vandaag staan er belangrijkere afspraken in de agenda. Voor de derde keer zal de apostel Jacob ons verwelkomen. We hebben 248 km gestapt vanuit Porto, hebben ook deze keer terug échte vrienden bijgemaakt en zijn weer een stapje dichter bij een doel dat nog niet echt is afgetekend.

De weg is  niet echt mooi vandaag maar we stappen gewoon verder. We weten zeker vandaag binnen te lopen en doen gewoon onze kilometers zonder stil te staan waar we lopen. Ik ben twee keer via de grote poort binnen gelopen, deze keer sluipen we binnen via een andere weg. Voor de eerste keer zien we de kathedraal zonder stellingen voor de gevel. We nemen ruim de tijd om foto’s te maken en worden zelf door een bende Amerikaanse toeristen gevraagd om samen met hen op de foto te staan.  We zijn hier blijkbaar prijsbeesten. Zoals gewoonlijk gaan we naar Pension Ramos, we kennen ondertussen onze weg in Santiago.

Het is schitterend onze Japanner  terug te zien. Om 19 uur ga ik terug naar de misviering in de kathedraal en neem deze keer plaats en de middenbeuk. Hetzelfde nonneke dat drie jaar geleden ons wou laten zingen probeert ons ook nu wat liederen aan te leren… zonder veel succes wat mij betreft. Om 19 uur 30 komt het elftal, gekleed in witte gewaden het grote Santiagokruisen, vanuit de sacristie naar het altaar. Omwille van de politieke correctheid hebben ze ook aan een plaatselijke Lucacu gevraagd om mee in de stoet te stappen. Zoals gebruikelijk is de dienst in plat Galiciaans en begrijp dus geen zier van wat ze vertellen. Het is waarschijnlijk beter zo!

Ik heb het zéér moeilijk te beseffen terug bij onze copain Jacob binnen te komen en zie stukken van deze camino terug voor mij. Hoe mooi was dit toch weer? Waarom niet kiezen voor een leven dat enkel uit dit bestaat?