Het ontbijt nemen we in de kleine bakker van het dorp. De bomma’s en bompa’s zitten op hun zondagse koffie te drinken en bespreken de slechte resultaten van de nationale ploeg. We zien van aan de ontbijttafel hoe andere pelgrims voorbijlopen met poncho.... Wie zouden ze zijn? Vanwaar zouden ze komen? Het regent inderdaad serieus en de kans dat we het droog zullen houden is klein.

We opteren een korte tocht te maken vandaag en zijn blij eindelijk door het Portugese platteland te kunnen lopen. We zijn zo gerust in de goede afloop van dit stukje camino dat we er zelf met plezier een aantal omwegen bijnemen. Smalle straatjes meanderen door de velden en geven ons een schitterend zicht over de groene heuvels van Noord-Portugal. We steken twee middeleeuwse bruggen over en genieten van dit bucolisch tafereel. We ontmoeten ondertussen Tania, uit Sint-Petersburg en Gustaf uit Uppsala. Tania zou met haar echtgenote fietsen maar Turkisch Airways deed haar fiets verloren en moet dus nu maar te voet verder. Haar echtgenoot doet nu een stukje via de kustweg. Gustaf is een student die besloten heeft eerst wat te reizen en zich dan pas in zijn ingenieursstudie te werpen. Twee zalige contacten die onze weg zomaar kruisen. We lopen samen een eind verder en besluiten de zondagse traditie niet te doorbreken. Om 11 uur gaan we gewoonlijk bij Rita en Mark iets drinken als we in Tervuren zijn. We bieden onze twee gasten iets aan en betalen voor 8 drankjes, een banaan en een stuk chocolade de volle € 4,50! Leve het Portugese platteland!

Een dikke twee uur verder nemen we een lunch voor geen € 6 per man! Hoe doen ze, hoe doen ze het! We zijn relax en gerust… vandaag doen we slechts 20 km. We lopen samen verder met Gustaf en Tania, ondertussen is ook haar echtgenote erbij gekomen. We nemen de tijd om bloemen te fotograferen, de gewassen op de velden te commentariëren en voelen hoe het ritme van het land ons stilaan wordt eigengemaakt. Hoe zalig is het zich over te geven in de handen van Sint-Jacob?!

Bij aankomst op onze overnachtingsplaats wacht ons de ontnuchtering! Geen plaats… wat hadden jullie gedacht? We moeten dus noodgedwongen noch een dikke 6 km verder tot in Barcelos. Gelukkig boekt de eigenaar van de refuge onze plaatsen en moeten we ons dus niet haasten. Dat kunnen we trouwens ook niet aangezien de verlengingen van de wedstrijd Spanje-Rusland net begonnen zijn. Dit mogen we voor geen geld missen. Thierry en de dames vertrekken, Frankie, Gustaf, Tania, Vladimir en ik blijven kijken. Exit Spanje, Rusland mag verder…. En wij trouwens ook. We moeten nog een kleine twee uur verder naar Barcelos!