De nacht was alweer zwoel.  Door de zinderende hitte die al een paar dagen West-Europa plat slaagt, koelt het ’s nachts eigenlijk niet meer af. De warmte zit binnen, tocht maken heeft geen zin omdat ook die ronduit warm is. Veel last heb ik er in alle geval niet van gehad, zoals gebruikelijk slaap ik vrijwel onmiddellijk in en word ik wakker in een lege kamer. Zoals meestal waren Kathy en Stef al op om 6 uur om langs de Moezel al een eerste wandelingetje te maken… kwestie van de honger wat aan te scherpen alvorens het zich met volle overgave tegoed te doen aan het rijke ontbijtbuffet.

Vandaag stapt iedereen mee! We maakten de “Buxbaum”-wandeling ook al eens verleden jaar en zijn meer dan bereid deze inspanning opnieuw te doen. Wat mij betreft met enige terughoudendheid… van boven op de kam van de heuvel heeft men inderdaad onneembare zichten over de Moezel en de haar soms wel héél diepe kliffen! Mijn benen zullen het dus weer moeten halen over mijn hoogtevrees!

We vertrekken aan de Castorkerk in het dorpje Karden. Het charmante dorpje ligt vlak aan de Moezel en heeft zelfs een eigen haventje. Het is omringd door steile met wijngaarden beplante hellingen. Het lijk wel alsof het dorpje omwald is! De eerste kilometers van onze wandeling lopen door de wijngaarden. Op zich is dat natuurlijk wel charmant maar véél schaduw is hier natuurlijk niet te vinden! Pas halfweg naar de kam komen we effectief in het buxusbos die de naam heeft gegeven aan deze wandeling.

Op de kam van de heuvel hou ik me veilig achter het bankje, de anderen hebben blijkbaar véél meer last van de warmte dan van de hoogte! Het is zelfs nog geen middag en de hitte is nauwelijks te dragen. De rotsen waarop we lopen weerkaatsen meedogenloos de stralen van de zon… het wordt vandaag 37°! Halfweg deze wandeling staat een hut die door de bandweer wordt uitgebaat, ’s winters is ze gesloten maar nu!? Ook! Gelukkig zijn we als ervaren wandelaars hierop voorzien, onze drankbussen zijn gevuld en Kathy bakte thuis zelf een overheerlijke bodding! Zelfs droge broodkorsten kunnen mits de juiste kookkunsten vorstelijk smaken.

Omkomen van dorst of honger gaan we nog niet onmiddellijk doen.

We banen onze weg verder door de diepe kloof die ons eerst terug richting Moesel brengt en ons daarna weer naar boven laat klauteren. Gelukkig moeten we dit niet doen met zware rugzakken!

Na een dikke vier uur stappen bereiken we eindelijk Müden. Ook hier zochten we verleden keer te vergeefs naar een kop koffie of frisdrank. Het is toch ondenkbeeldig dat, in een dorp waar elk huis een “zimmer frei” is dat gerund wordt door een familie van wijnverbouwers, er niets te drinken zal zijn in volle “toeristisch” seizoen! Toch wél, ook hier is er niets. De dames zetten zich in de schaduw van een rij platanen terwijl de heren de wagen gaan halen… 4 km verder in Treis.

We nemen geen risico’s meer en spreken af om in “zur Linde” onze dorst te gaan lessen! Het zéér ruime terras is 100% Coronaveilig, biedt schaduw onder mega parasols en is omzoomd met oleanders van wel twee meter hoog. Hier kunnen we gerust een tijdje bekomen van onze inspanningen. We laten de witte wijn, pinten en radlers aanrukken en genieten van deze verkoeling.