De derde etappe van deze camino loopt van Treis naar Cochem. Op zich kan je deze stad natuurlijk ook bereiken door gewoon de Moezel te volgen stroomopwaarts. Een paar sluizen regelen de hoogteverschillen maar het jaagpad langs de rivier is toch ongeveer plat.

Deze optie nemen we duidelijk niet! We volgen de echte pijlen en duiken via een eindeloos lange klim terug de bossen in! Het wandelpad is breed en gelukkig voor het grootste deel onder de bomen. Ook vandaag brandt de zon meedogenloos alles plat. Halfweg komen we aan het klooster van Maria Engelpoort. Zoals zoveel andere kloosters of abdijen werd ook dit complex opgetrokken op een héél bijzondere plek. Alles ademt hier rust uit, er zijn geen andere huizen te bespeuren in de weide omgeving en ook geen drukke wegen of horden bezoekers. Het leven wordt hier duidelijk geritmeerd door het getjilp van de vogeltjes die zingen op het de maat die wordt geslagen door de klok van de kapel. Ten behoeve van de pelgrims en andere wandelaars wordt er een kleine cafetaria uitgebaat die, hoe kan u het raden, voor de gelegenheid gesloten is! Tijd om te blijven hangen hebben we niet. De wandeling is nog niet halfweg en het warmste moment van de dag moet nog komen. Na wederom anderhalf uur gestegen en geklauterd te hebben krijgen we eindelijk zich op de ruïne van het kasteel van Beilstein.  We zijn danig hoog dat het fort dat nochtans werd gebouwd op een rots aan de oevers van de Moezel, letterlijk aan onze voeten ligt. We moeten dus helemaal tot beneden en trotseren daarbij de brandende middagzon. Het dorpje telt een hele reeks schitterende terrasjes die spijtig genoeg allemaal afgeladen vol zitten. We vinden uiteindelijk een tafeltje in een koele kelder... we besluiten van hier niet meer te vertrekken totdat de dames ons komen ophalen.