Vandaag stappen Stef en ik alleen. Frankie is met de kamper vertrokken naar huis en de dames beslisten vandaag zich in de solden te smijten! Daar moet je in dit weer pas moed voor hebben! Stef en ikzelf mogen gelukkig genoeg gaan wandelen in de volle natuur en merken onmiddellijk bij het vertrek vanuit Alten hoe een dikke 500 meter voor ons twee pelgrims met zware rugzakken én Jakobsschelp wandelen… enfin één wandelt en andere mankt ernaast. Deze etappe is de tweede van deze camino die vanuit Koblenz vertrekt. We wensen ze “buon camino” en worden onmiddellijk aangesproken. “Zijn jullie ordinaire dagjesmensen of lopen jullie zoals wij de volledige weg?”… heu deze keer dagjesmensen. “Jullie blijkbaar niet, denken jullie dus aan te komen over een dikke 90 dagen”, repliceer ik. “Ooh, neen we lopen slechts tot in Trier!”. Dus niet de volledig weg. Later op de dag hebben Stef en ik ons nog dikwijls afgevraagd waar die twee meiden zouden zitten… het parcours was even zwaar dan de weersomstandigheden waarin we het dienden af te stappen. 

Van hoogtevrees is er vandaag gelukkig genoeg niet veel sprake. Het pad is breed en ik ervaar de afgronden als niet al te bedreigend maar stijgen doen we anders wél! Op het hoogste plateau komen we op een volledig open ruimte met vrij zicht over de volledige vallei. De bomen werden er gerooid en de stuiken worden laag gehouden. Het blijkt het vertrekpunt te zijn van waaruit de parapenteclub van de Moezel vertrekt! Het is hier dus wél serieus hoog! 

Vlak voor we de bossen voor Burg Eltz induiken lopen we een paar kilometer langs een veldweg die werd afgezoomd met perenbomen. Nog nooit zag ik zo’n zwaar geladen bomen! Spijtig genoeg zijn ze nog niet rijp… we zullen moeten wachten tot in Burg Eltz alvorens een verfrissing te kunnen kopen. 

Burg Eltz is een kasteel dat perfect zou kunnen model gestaan hebben voor de prenten in de sprookjesboeken! Het gigantische complex werd gebouwd boven op een rots en is enkel via een ophaalbrug bereikbaar. Er werden destijds heel kwistig torentjes gebouwd en de meeste wanden zijn opgetrokken in zware natuursteen of in schitterend vakwerk… men moet écht geen moeite doen om hier koene ridders te zien vechten om de hand van welbevallige jonkvrouwen! We bezochten een paar jaar geleden het kasteel al, dat doen we dus niet opnieuw. Wat we wél dachten te doen is een frisse pint te drinken op het binnenplein. Gesloten?… neen toch niet maar de file om er binnen te geraken is 2 uur lang, in de volle zon! Dit laten we dus ook aan ons voorbij gaan. We banen ons een weg tussen de menigte die zich staat te verdringen om toch dat éne uitzonderlijke fotootje te kunnen maken van het kasteel en zijn unieke setting. Gelukkig zijn we snel terug alleen en nemen onze picknick met een onneembaar zicht op de burcht. We genieten van een panorama dat géén van de duizenden toeristen die zich beneden staan te vertrappelen zich maar kunnen inbeelden! We nemen de gekende weg terug naar Treis en lopen dus nog maar eens langs de kliffen die mij ondanks de drukkende hitte toch terug koude rillingen geeft.