Op Camino vertrekken is niet nieuws voor ons. Gepakt, gezakt, met stapschoenen aangesnoerd en pet op ons hoofd. Met volle moed  stappen we de auto in van Kathy en Kelle en worden we naar de luchthaven van Charleroi gebracht. Inderdaad deze keer niet te voet vanuit België, wél vanuit Irùn in volle Baskenland. Waar de Frans- Spaanse grens hier precies loopt maakt voor weinig mensen iets uit. De Basken hebben al langer gebrexit met hun respectievelijke regeringen en varen resoluut hun eigen supra-nationale koers. Leve het Europa van  de regio's.

Ellianneke heeft perfect voor alles  gezorgd... ook voor een botermesje voor de picknick dat natuurlijk onmiddellijk wordt aangeslagen in de luchthaven.  Kathy zet ons af en Ryanair vliegt ons veilig naar Biarritz. Buiten een dame die op de stoel net voor Eliane en Frankie een super grote kaart openvouwt - waardoor niemand nog de veiligheidsinstructies van de steward kan volgen -  én twee lawaaierige gaminnekes achter mij is de vlucht vlekkeloos verlopen.

Vanuit de luchthaven van Biarritz doen we onze eerste kilometers richting station. De TGV gaat ons nog voor de laatste 30 kilometer meepikken tot we in Irùn aankomen.

We doden de tijd op een terrasje en genieten van de eerste uurtjes Zuiders leven... veel meer staat er ons niet te doen.

Vanuit het station van Irùn leiden de ons overbekende gele Camino pijlen rechtstreeks tot in de Albergue... die natuurlijk VOLZET is. De eerste mogelijkheid om te slapen is bij de broeders. Na een kleine 3 kilometer komen we aan in een stadje waar we kunnen slapen bij de Franciscanen. Mijn copains Minderbroeders zijn nooit ver weg! Onze kamer is eerder Spartaans maar voldoet perfect. In het kleine stadje nemen we het eerste avondmaal op Spaanse bodem. Laat maken we het zeker niet.  Morgen wacht ons een van de zwaarste tochten van de de Camino del Norte.