“Goedheid in woorden schept vertrouwen.

Goedheid in denken schept diepzinnigheid.

Goedheid in geven schept liefde.”

 Lao Tsu, ons ingezonden door Hans Janssens

Walking with:

Om half zeven staan we samen met de andere pelgrims al koortsachtig onze rugzak te maken. Bij een vorige Camino deden we eerder smalend ten opzicht van de anderen die zo vroeg vertrokken. Dit jaar zijn we er zelf ook bij. We hebben al de tijd nodig om dit zware parcours af te leggen. Een sympathieke Belgische pelgrim vroeg me wat er gebeurde… “Wordt er dan een startschot gegeven voor de wedloop naar de slaapplaatsen?” Het lijkt wel zo.

Bij het verlaten van Zarautz lopen we over de dijk die volledig is aangelegd in natuursteen. Gisteren zat die vol met vakantiegangers, het merendeel senioren die van hun oude dag genieten. Pas nu wordt me duidelijk hoe mooi de bestrating van de dijk is: de échte fossielen zijn nu zichtbaar… in elke dal kan je een afdruk van een plant of dier vinden.

In de velden van buiten de stad zien we hoe ook hier de mensen hun boontjes laten groeien tegen de maïs. Ook de wijnranken zijn totaal verschillende van wat we kennen. Waar de wijngaarden in Frankrijk in hagen worden aangeplant, worden ze hier in “pergola”-steil onderhouden.

De mist die we ’s ochtends hadden bij het vertrek heeft zich nu voor goed geïnstalleerd. De heuvels dragen sluiers vandaag en dat maakt ze des te mooier. Het delicate lappendeken van groen en grijs is afgezoomd door donker groene hagen en baadt nu in een mysterieuze nevel.

Op dit tracé is het niet de wandelaar die het tempo bepaalt: de Baskische heuvels nemen deze taak over. Aan een slakkengangetje klauteren we de éne heuvel op en dalen de andere weer af. Het vergt een serieuze fysieke inspanning en een zeer grote dosis doorzetting om het zware ritme van deze tocht te volgen. Maar dat doen we. En met verve!

Itziar ligt slechts op drie kilometer van ons einddoel en toch stoppen we hier even om te bekomen. De sympathieke cafébaas – die de perfecte Sigi look a like is – serveert ons wat krachtvoer en vraagt met wat we bezig zijn. Vol bewondering stelt hij ons gerust met de boodschap dat we nog slecht 26 dagen te stappen hebben.

In Deba slapen we in het volledig vernieuwde stationsgebouw. De kamers zijn ruim en ingericht zodat éénieder toch een minimum aan privacy heeft. Het klein centrum van de stad maakt zich op voor een Spaanse vrijdagavond.

Toch zullen dit feestje aan ons voorbij moeten laten gaan… morgen wordt een zware dag.