I started with nothing

and still have most of it.

Eliana

Walking with: Jelle

Na de maaltijd gaan Frankie en ik de eerste helft bekijken van de halve finale tussen Wales en Portugal. Veel van de wedstrijd zie ik niet. Ik maak gebruik van m’n tijd om nog wat te schrijven. Om precies 5 voor 10 gaan we naar de Albergue waar we met een 60-tal in een muffe en vooral véél te kleine kelder liggen. De stapelbedden staan per twee tegen elkaar. Frankie en Eliane nemen de onderste bedden, Jelle en ik de bovenste.

Na een zalige nacht ontwaken we rond 7 uur en vertrekken. Hoezo? Wel, niet alleen Red Bull geeft vleugels!  We flaneren over de verlaten dijk en kunnen nu veel beter de beeldhouwwerken zien van Henry Moore die hier voor de zomer worden tentoongesteld. Aan het barretje waar we een koffie scoren merk ik een jonge caminoganger op met stijlvolle Panamahoed, licht beige linnen hemdje en buideltas van Louis Vuitton. Hoe kan het ook anders! San Sebastian is gewoon poep chique en ademt oude glorie uit. Aan de oude baai is zelf een promenade op twee niveaus gerealiseerd met paviljoenen zoals me die eerder verwacht in Monaco of Nice.

Na een steile klim begint de weg te slingeren tussen de kust en de heuvelruggen die we elke keer terug moeten overwinnen. De zichten zijn ook vandaag buitengewoon. Vandaag krijgen we naast de schitterende zichten over de oceaan bovendien ook nog mooie landelijke taferelen van het diepe Baskenland te zien. Alles staat in volle bloei, we vallen van de ene verwondering in de andere! Zalig. De weg is wel moeilijk te bewandelen. In de steile heuvels zijn de paden aangelegd in dikke keien die alles behalve plat zijn. We moeten echt goed uitkijken waar we onze voeten zetten en vorderen dus traag.

Bij het binnenlopen van Orio zien we zelf de eerste wijnranken. Men verbouwt hier druiven waarvan men een lekkere witte wijn maakt. Checken dus… maar pas deze avond. Op een terrasje vlak voor de kerk pauzeren we voor de eerste keer. Eindelijk rugzakken uit en even gaan zitten. Dit parcours is verdorie zwaar.

Zéér zwaar is ook de dame die met haar twee kleinkinderen naast ons aan tafel zit. Beide kindjes dragen de typisch Baskische klederdracht: volledig wit pakje, rood sjaaltje om de nek en een rode sjerp om de taille. Ook hun karakter blijkt typisch Baskisch te zijn. Hoe meer de grootmoeder haar best doet om ze aan tafel te houden, hoe erger hun gedrag wordt. Uit pure miserie eet de ovesized babysit van dienst nog een dessert en giet haar hete koffie in een glas met ijsblokjes.

Bij het verlaten van de stad richting Zarautz  zijn we getuige hoe de plaatselijke bevolking heel knus komt kamperen aan het strand van de monding van de rivier die zich hier in de oceaan stort. Schaduw krijgen ze van de enorme viaduct die langs de kustlijn loopt. Het onkruid op het strand staat kniehoog maar blijkbaar stoort dat niemand. Wat is er in hemelnaam mis met de hemelse stranden van San Sebastian of Zarautz? Niet alles proberen te begrijpen… dat hadden we verleden jaar toch ook al afgesproken? We checken als laatste in bij de Albergue van Zarautz. De laatste bedden zijn voor ons. Oef! Al wie nu nog komt slaapt in de snelbouw garage. Wij vandaag niet! Yes.