Vol goede moed stappen we onze eerste dag in. Deze Camino loopt voor een groot stuk parallel met de Atlantische Kust. Gelukkig is deze kust niet volgebouwd met torenhoge appartementsgebouwen. Een dijk is er dus ook niet. En vlak is het hier dus zeker niet. Via de heuvels die de kust volgen kruipen we rustig naar het punt van waaruit we Irùn kunnen overschouwen. Het doet reuze deugd terug op pad te zijn… eindelijk! Voor Elaine is het een première, voor mij is het een jaar geleden, en voor Frankie maar pas twee maand sinds de Camino de la Plata. De eerste uren stappen we door een natuurgebied waar de vogels en vlinders ons begroeten. Eenvoudig is de tocht zeker niet; de paden zijn bezaaid met keien en stappen gaat moeizaam. We beginnen te begrijpen waarom in onze gids men voor een tocht van slechts 26 km. de volle 7 u 30 wandelen heeft voorzien. We dachten te pauzeren tegen de klok van 10… maar er was niets. De zichten die we nu krijgen zijn onvoorspelbaar. De Oceaan heeft hier heel diep ingesneden in de rotsen die deze kust vormen, de vegetatie heeft zich door de jaren heen aangepast aan deze extreme omstandigheden. Na verbrandende zon komen momenten van hevige regen. Wordt de natuur daarvan dan minder ruwer en minder gracieus? Zeker niet, de planten hebben er blijkbaar geen last van. De weelderige kamperfoelie parfumeert ons pad, de bloemen doen ons de hellingen vergeten alsook de nog veel moeilijkere dalingen.

We komen ook nog een kolonie kinderen tegen die onder leiding van de monitrice liefst zo luid mogelijk dienden te roepen. Nadat we hen passeerden zetten ze prompt de pas er in en volgen ons onmiddellijk in onze stap. Een bende joelende kinderen met op kop een directrice mét piratenvlag zaten ons dus op de hielen… alle redenen dus nét iets sneller te gaan.

Pas als we in Passi aankomen beseffen we dat we meer dan halfweg zijn. “Best pittige tocht”, zegt Jelle. Hij is een Nederlandse Pelgrim die vanuit Amsterdam met de bus naar Irùn is gereisd én zonder echte slaap aan de Camino herbegint. Aan de haven eten we een snack en drinken een cola of water. Voor ons Elianneke die nu al twee dikke heuvels heeft moeten overwinnen komt nu het zwaarste stuk. We moeten nu de overzet nemen die ons een klein uurtje wandelen kan sparen. De haven is zo groot dat de voetgangers er zonder enig probleem worden overgezet met een bootje. Eliane en water zijn even goed verenigbaar dan olie en water… Bravo! Super!

Na een korte pauze vertrekken we langs de havengeul van Passi en lopen richting vuurtoren. De zichten zijn ook hier adembenemend! Alleen lijken de meeuwen hieraan geen aandacht te besteden. Ze storten zich van de rotsen en duiken in de richting van de wilde brandig om zich dan weer onmiddellijk te onttrekken aan de wetten van de zwaartekracht en zich door de lucht terug naar boven te laten zuigen. Dit schitterend schouwspel duurt heel de tijd voort en laat ons vergeten dat we ondertussen een uur lang langs een steile trap naar boven aan het klauteren zijn. Neen, inderdaad, het is dus nooit gedaan.

Ondertussen wachten Jelle en Brigitte (een Franse pelgrim in Spanje wonend) regelmatig op ons. We zakken uiteindelijk af richting San Sebastiaan. We beslissen bij de eerste refuge aan te schuiven en hier te blijven overnachten. We staan hier als één van de eerste pelgrims samen onder onzen vieren tussen... rij aan rij…  We slapen in een grote zaal met een minstens 50 pelgrims samen in stapelbedden... rij aan rij. De douches zijn gescheiden man en vrouw.. maar zonder tussenschot douchen we… inderdaad... rij een rij. Straks op het potje… ook rij aan rij?  VDB heeft natuurlijk terug gelijk: Trop is te veel en te  veel is Top.

We schrijven ons in en besluiten na een snelle douche naar het strand te gaan. Deze badstad is even mondain dan Knokke… met dit verschil dat Knokke dan misschien wel “rage” is, San Sebastiaan, Mijnheer Lippens heeft  wel écht DE “plage”.