Tien kleine pelgrims, die zaten op de weg, zeven werden weggregend, toen waren ze nog met drie. Waar zitten de hordes andere pelgrims. Gisteren waren met zo veel dat niet iedereen kom slapen in het dorp. We zagen bij het buiten wandelen van het dorp hoe iemand met hebben en houden in een soort bushokje aan het maffen was… Waar zijn ze dan allemaal vandaag? Op een goede 5 km voor de Vilalba wacht ik even op Frankie en Eliane in een klein barretje. De dame is super sympathiek en verwend ons met gratis tapas. Zalig. Blijven doorzetten is de boodschap. Onderweg vind ik het aureooltje dat ik al lang verloren ben… ik pas het even en het zit nog goed. Maar als ik dan toch een heilige moet worden dan zeker géén saint-nitouche!

We zien een beetje verder een bord staan dat alle Casanovas naar rechts moeten afslaan. Frankie en ik nemen resoluut deze richting. Vilalba heeft even veel te bieden als pakweg de wijk Buda bij Diegem. Niets dus. In het pension dat we hadden besteld vraagt de baas bovendien € 2 euro voor een telefoontje te doen naar zijn collega die ons overmorgen zal te slapen leggen. Geen centiemen zal deze huichelaar nog  aan ons verdienen, geen drankje, geen maaltijd, geen cent! Hoe kan men zo zijn! Eniane had hard met hem onderhandeld en in de prijs van de overnachting ook het ontbijt laten  opnemen. De vervelende eigenaar belde trouwens nauwelijks 20 min. na onze aankomst dat we onze schoenen uit de gang dienden te nemen. Ik kan spijtig genoeg niet voldoende Spaans om hem het order te geven ze ook te poetsen! Rotzak. Ondertussen blijkt m’n volledige schouder totaal overbeten door insecten die vermoedelijk in de pelgrimshuizen meer dan aan hun trekken komen. Een Santiago-gang is nooit eenvoudig.