Blijkbaar moet het deze nacht al beginnen regenen zijn, ik heb in alle geval niets gehoord. Wat ik wél weet is dat we het vandaag niet gaan droog kunnen houden. De wolken hangen laag en voorspellen weinig goeds.  Alles baadt in een mysterieuze nevel. Na een ontbijt op z’n Camino’s – Cola en croissant – vertrekken we via de N 634. Elianneke kan haar bottinekes niet meer verdragen en noch minder zien. Nu door hoog gras trekken of modderige paden lopen is dus zeker geen optie. Na een dikke twee uur stappen komen we in de kleine haven van Luarca.  We bekijken de haven en houden heel even halte. In volle zon zouden de prachtige kleuren van de boten véél beter tot hun recht komen.  Het stadje zelf ligt er anders verlaten en zelf vervallen bij. Het geheel is met deze weersomstandigheden eigenlijk troosteloos. We verlaten het dorpje via een pad recht omhoog. Van de vallei moeten we terug de heuvel over. Op de kam staat er een bord dat er ons aan herinnerd dat we  op de “Camino Real” zitten. De vorstelijke weg… we zagen gisteren al Koning Juan-Calos. Wie zouden we vandaag dan nog tegenkomen?

Ondertussen blijven wij maar via het pad stijgen en blijven de wolken aan hetzelfde tempo zakken. Tegen de middag lopen we letterlijk met ons hoofd in de wolken. Echt herfstweer eigenlijk. Wijzelf wapenen ons tegen de motregen en de zéér dichte mist. De natuur daarentegen stelt zich open… ik heb de indruk dat ze zich herstelt en gulzig van de regent drinkt en haar dorst aan het lessen is. Vlinders zijn er vandaag niet meer bij, die komen met zo’n weer niet buiten. Zij fladderen liever in de zon, de slakken des te meer. Met zo’n weer zijn ze niet te houden. Ze steken straten en pleinen over en lanceren zich voor de 100 meter in tien uur! Hier kan ik ze wél verdragen, thuis tussen mijn Hosta’s verdelg ik ze met een sardonisch plezier en bescherm mijn planten met blauwe korrels die Mark me heeft gegeven! ’s Anderendaags moet ik dan alleen hun lege slakkenhuizen ruimen!