We kunnen ons onmiddellijk inschrijven en onze rugzakken afsmijten. In de ommuurde tuin van ons pelgrimsverblijf rusten we uit samen met vijf Spaanse gasten die ook in onze kamer liggen. We dachten aanvankelijk alleen te blijven op onze bergtop maar dit blijk helemaal niet waar. De duiven vallen laat vandaag. Zowel fietsers als wandelaars komen nog tot in de vooravond de albergue binnen. Enfin wandelaars… diegenen die wandelen van de bushalte tot aan het verblijf. Waar pelgrims normaal opscheppen over het aantal afgelegde kilometers zijn deze bezig over waar de bus te nemen om zo weinig mogelijk te stappen.

Op het plein wordt ondertussen alles in gereedheid gebracht voor het grote feest van het dorp te vieren. De lampions hangen al, tafels worden uit de parochiezaal gesleurd en op het dorpsplein gezet. De DJ doet zijn eerste geluidstesten. De mannen van dit onooglijk klein dorpje vertrokken deze ochtend om te gaan vissen op zee. Het is deze vis dat zal worden gegrild op het dorpsplein. Dit mogen we in geen geval missen. Een uitnodiging hebben niet op zak maar dat schrikt Frankie niet af. Hij gaat onderhandelen met het feestcomité en kan bekomen dat we voor € 20 mogen aanschuiven aan de feestdis. € 20 vindt Frankie te veel en bekomt een pelgrimskorting van € 10! Goed gedaan. We gaan douchen en zoeken onze  properste kleren om naar het feest te gaan. Wanneer we onze opwachting maken blijkt er een probleem. Er is slecht 60 kilo vis gevangen en dat zou nauwelijks voldoende zijn om de binnengekomen reservaties te honoreren. Verdorie… verder is hier gewoon niets te eten. Frankie stapt resoluut op de burgemeester af, Elianneke en ik wachten vanop een afstand en bereiden ons mentaal voor op een avondje vasten. Men mag nooit het onze Frankie onderschatten… als het op onderhandelen aankomt is hij gewoon niet te kloppen. Na een klein kwartiertje komt hij terug en zegt tevreden dat het in orde is. En voor de normale prijs van € 10 per persoon! Meneer de burgemeester sleurt op z’n eigen rug nog een tafel extra buiten, de fiësta kan beginnen. De vis is gewoon overheerlijk. Verse zwaardvis filet, gemarineerd in fijne kruiden en gegrild voor onze ogen. Verder krijgen we ook nog kleine broodjes met vulling van chorizo. Het desserten buffet is samengesteld uit het beste van wat de dames van het dorp uit hun keukens kunnen toveren. Het leek wel een kookwedstrijd. In de wel héél democratische prijs was bovendien alle drank voor héél avond inbegrepen. Rode wijn plus que à volonté en lokale cider. De cabalero’s die het feest organiseren gaan elk rond met één fles en één glas. Ze houden met één hand het glas zo laag mogelijk, met de andere hand houden ze de fles zo hoog mogelijk. Vanop een hoge afstand wordt de cider in het glas gestort waardoor de drank licht bruisend wordt. Cider wordt in Asturië alleen gedronken in gezelschap en uit één glas. Samen feesten en delen wordt op deze manier wel heel letterlijk. De laatste slok uit het glas drinkt men niet uit daarmee spoelt men de rand van het glas en wordt gewoon op de grond uitgegoten.