Model

Het belangrijke is niet de weg die je gaat,

maar het spoor dat je achter je laat.

Gerrie

22 juli

Distance today

Total distance

Weather

Dag 17

32 Km

424 km

Walking with: Brigitte en Thierry

Extra nieuws!

Een dikke proficiat aan Vincent en Christiaan maar ook aan mama Marianne en papa Dirk.

Tijdens onze tocht deze namiddag komen we voor de derde keer een Vlaams gezinnetje tegen. Onder de bescherming van de Pandabeer Christiaan rijden tienjarige Vincent samen met papa Dirk en mama Marianne richting Santiago. Ze nemen dezelfde wegen dan diegenen die wij nemen. Geen eenvoudige keuze maar gelijk hebben ze! Ze kiezen voor het mooie parcours en niet voor de vele kilometers langs veel te drukke wegen.

Route:

Pendueles
Llandes
Nueva

In dit dorp is buiten de auberge niets te beleven. De patroon is een goedlachse spanjaard van een jaar of 60 en biedt ons de eerste all-in-pelgrimdeal aan ooit. Kamer, avondmaal en ontbijt samen voor € 20! Dit is dus zeker niet gestolen. We gaan er graag op in bovendien doet men voor minder dan € 5 ook nog een beetje was voor ons. Wat kunnen we meer wensen? We zijn 25 kilometer onder weg geweest vandaag en onze schoenen moeten uit. We krijgen een kamer van vijf toegewezen, de douches zijn splinternieuw en perfect onderhouden.

Ik spurt als eerste naar de douche en ben nog geen 5 minuten later klaar om te beginnen aan een volgende ronde verslaggeving. Beneden op het terrasje begin ik alvast te typen wanneer de rest van de bende me vervoegd om “ne goeie te drinken” op onze nationale feestdag. Even terloops vraagt Thierry me of de eigenaar een sleutel van de kamerdeur heeft gegeven… “Neen”, waarom dan? Omdat geen van de kamers hier überhaupt een deur heeft! Hilarisch is dit pensionnetje… alles is goed en mega proper, ook naar onze normen, maar deuren zijn er alleen aan het sanitair.

De maaltijd wordt ons geserveerd in de keuken van het huis. Op zich ook wel enig. Aan het fornuis staan moeder en dochter, de baas runt de zaak… ogenschijnlijk. Wanneer hij één beweging maakt richting fornuis of afwasbak wordt hij door zijn eigen matrones onmiddellijk terug naar zijn tegel gewezen. Dat alléén is zijn terrein en verder mag hij niet. Wat hij wel met verve doet is de wijn aftrekken die hij aan € 4 per fles verkoopt. Hij drinkt op onze uitnodiging gulzig een glaasje mee en geniet evenveel dan wijzelf van deze onvoorstelbaar mooie nationale feestdag. Ons Elianneke krijgt de smaakt van de Camino te pakken en verzekert dat dit meer dan de pijn aan de voeten waard is.

De maaltijd in meer dan stevig… zo stevig dat de goedkope keukenstoelen het niet meer volhouden en men een robuuster model doet aanrukken voor Thierry. Er worden foto’s gemaakt en de ambiance is “bonne enfant”. Wanneer alle werk gedaan is in de keuken gaat de dame des huizes “meneer” zijn administratie controleren. Zo moet het van de “guardia civil”. De baas beweert zelf dat we per satelliet worden gevolgd… wanneer ik als pseudo-techneut informeer hoe dan wel, weet hij niet te antwoorden. 350000 pelgrims komen dit jaar aan in Santiago en dit is een stijging met 9 % ten op zicht van de verleden jaar!

Wat een doorsnee avondje leek te worden is dan uiteindelijk toch uitzonderlijk uitgedraaid. We zitten noch even buiten met Canadese medepelgrims die de tocht met de fiets doen. Zij is leerkracht Frans, hij is krabben- en zalmvisser in de noordelijke waters van Quebec hun kameraad is docent theater aan één van de Canadese universiteiten.

Na een goed ontbijt vertrekken we op de route die ons terug door het natuurpark leidt. Links liggen de pica’s de Europa. Sommige bergtoppen liggen nog te maffen onder een dikke laag van witte donzen wolken, anderen geven al hun beste kant ten berde en staan te blinken in de zon. Rechts ligt de oceaan tegen het continent te bonken. Dit gebied is het walhalla van elke natuurliefhebber en vraagt om veder te worden bewandeld.

Na een dikke twee uur stappen komen we aan in wat een verlaten dorp lijkt. Andrin is alles behalve door god vergeten! Aan alle huizen wordt hier gewerkt, wat ooit op sterven na dood was krijgt blijkbaar een nieuw impuls. De snelweg is pas afgewerkt en iedereen ontdekt de charme van dit kleine dorp mét verborgen strand.

We worden verwelkomt in Llanes met luide knallen en feestgedruis. Welk feest men vandaag dan viert in ons niet bekend. In de straten verkopen de markkamers de grootste prullaria, zowel ouderen als jongeren lopen in traditionele klederdracht. Mensen tonen hier nog duidelijk wie ze zijn en waarvoor ze staan, en dit zonder enige aanval ten opzichte van wie dan ook. We nemen nog een paar tapa’s en drinken nog iets fris. Treuzelen mogen we niet aangezien we deze namiddag nog 20 kilometer willen stappen.

Vlak voor ons vertrek prutsen Brigitte en Thierry hun vriendschapsbandjes van hun polsen en snijden ze resoluut in twee… wanneer ik hen vraag met wat ze bezig zijn wordt ik onderbroken. We krijgen elk een stuk van hun bandje om aan onze rugzak te binden. Ze willen absoluut met ons mee tot Santiago geraken! Hoe mooi is dit teken van vriendschap? Al jaren dragen ze dit teken van verbondenheid tussen elkaar en doen er nu afscheid van om met ons mee naar Santiago te laten gaan.

In Nueva bestelde Eliane een pension, elke heeft zijn eigen kamer. Nog nooit sliep ik op de Camino alleen.

Het is vandaag in meer dan één opzicht een speciale avond. Brigitte en Thierry moeten morgen vertrekken richting België, we vieren samen onze meer dan 400 kilometer Camino del Norte. Morgen zal bovendien de balans kantelen… we zullen dan mindere moeten stappen dan wat we al gestapt hebben.