We hebben de tijd om te begaan en voelen ons in dit klooster goed. Ook onze was wordt door deze mensen gedaan… een paradijs mogen we dit noemen. De was ophangen moeten we zelf doen… wanneer ik het verslag aan het maken ben doet de rest van de ploeg het huishoudelijk werk.

Op een terrasje voor het klooster nemen we het avondmaal. We zagen daarnet bij het aankomen hoe de schrijnwerker de laatste hand legde aan een nieuw terras. Deze avond wordt het ingehuldigd en de Heren en Dames van het dorpje komen allemaal naar het event. Een dik kwartier heeft een dame met Parijse allures nodig om de volle 20 meter naar boven te komen. Ze draagt een  handtasje in even fel rood als de rok die ze heeft omgeslagen, daagt een elegant kapsel en zonnebril die thuis hoort op de Croisette in Cannes. Het is mooi om te zien hoe fier de mensen hier zijn en hoeveel levensvreugde ze uitstralen. Ondertussen blijven de pelgrims doorlopen… waar blijven ze toch van komen? Tijdens de maaltijd leren we van Brigitte een aantal typisch uitspraken vanuit het drielandenpunt (D-NL-B) Weet jij wat ze bedoelen met: “Etuwe vieze vlédye keuter”? Laat het ons in elk geval weten!

Een dikke honderd jongeren zijn hier ook voor een surfkamp en vieren hun afscheidsfeestje. Om één uur stipt stopt de muziek en kunnen we genieten van onze bedden. Voor een open raam, met frisse zeebries en onder een donsdeken vertrekken we naar dromenland.

Vijf uur later beginnen twee astrante, jonge Spaanse “peregrina’s” met veel kabaal hun boel te pakken. Tot vier keer toe komen ze luidruchtig de kamer terug binnen om iets te zoeken wat ze waarschijnlijk nooit hebben gehad: respect voor de anderen.

In de gigantische refter nemen we onder ons vijfjes een reuze ontbijt. Ontbijtgranen, fruitsap en zelf toast worden voorgeschoteld. Vandaag zullen we in elk geval niet in de volle zon moeten stappen. Het is bewolkt en zou zelf kunnen beginnen regenen.  Via het strand kruipen we terug de heuvels in en worden we door het Cantabrische binnenland gestuurd. De dorpjes zijn echt mooi… we moeten er trouwens van genieten aangezien we morgen Asturië binnenlopen.

Ondertussen heeft Thierry de bolletjes trui aangetrokken: een allergie of voedselvergiftiging heeft over héél zijn lichaam rode uitslag gegeven. Klagen doet hij in geen geval, hij blijkt er geen last van te hebben.

Halverwege stoppen we voor een frisse duik. Voor Thierry letterlijk in de oceaan, voor ons in een frisdank of pintje. Het is verdorie veel te koud om te gaan zwemmen, het is nauwelijks 28°. Na een dik uur wandelen stoppen we voor een snelle hap. We bestellen drie schoteltjes die we het z’n vijven delen. Op de eerste schotel liggen croquetten voor elk één witte en één zwarte. We proberen te achterhalen wat dan wel de inhoud mogen zijn van de zwarte croquetten. Allerhande voorstellen worden gedaan: paddenstoelen? Vis? Guinness? Asfalt? Als we ons Elianneke zien wegschieten weten we het: Petrol!