There are no winners in life; only survivors.

Merrill's First Corollary

Walking with: Brigitte en Thierry

Voor vandaag hadden we besloten ons niet meer te laten vangen. We staan op… enfin komen uit ons bed – om op te ontwaken moet je toch eerst geslapen hebben, niet – om 6 uur en zullen dus onze tocht voor het grootste stuk in de frisse ochtend afleggen. Om precies 7 uur lopen we een kleine bakker binnen. De temperatuur is 29 graden, en dit is niet de temperatuur van de afkoelende oven maar de omgevingstemperatuur.

We lopen ongeveer één uur langs het fabriekscomplex van Solvay en gaan zo terug richting kust. De grotten van Almeria zijn hier niet ver van maar echt zin om te ze bezoeken hebben we niet.

We lopen door tot aan Santillana del Mar en blijk het meest schilderachtige dorpje van deze Camino te zijn. Ons Elianneke test ander schoeisel van Brigitte omdat zowel hielen als blaren écht pijnlijk beginnen worden. Afzien in ook een stuk van deze uitdaging maar liefst zo weinig mogelijk natuurlijk.

Het dorp is inderdaad uniek de Romaanse kerk en haar kapitelen trekken mijn aandacht. Dit is weer een ontdekking van de beste. Nog mooier was de verrassing om de hoek van de kerk… Max, onze toffe Duitse, is terug op weg. Hij had blijkbaar maar één uurtje gemaft en is dan onder de vleugels van twee Spaanse Engelen meegestapt. Het weerzien is gewoon super. Dit doet de Camino met mensen… elkaar nauwelijks kennen en zo’n eerlijke, menselijke banden samen hebben. Ook Juan komt terug even opdagen en is écht blij, hij gaat wél naar Altamira, we zien elkaar straks zeker wel terug.

Bij het verlaten van de stad neem ik nog snel geld af. Thierry wist de bankautomaat te vinden. De Santanderbank heeft het toestel verborgen achter een eeuwenoud traliewerk. Zou esthetica dan de enige reden zijn of heeft dit Middeleeuws Cantrabisch dorp ook last van overvallen?

We slingeren door de heuvels en nemen af en toe toch voldoende hoogte om de Oceaan te zien. Soms lijken we te wandelen in de schattige Yorkshire Dales, daar ook zijn weiden ommuurd of met heggen afgesloten, soms zijn we in de diepe wouden van Oostenrijk of Zwitserland maar altijd, altijd blijven we wandelen in de nabijheid van de Grootste Reus op aarde: de Atlantische Oceaan.

We nemen een kleine break op een even klein terrasje. Een stok oude man komt aangereden met een knal oranje Aixam… nen appelsien op wielen. Hij laat de muziek loeihard staan – alsof hij nog maar één vijfde van zijn ouderdom had – en stapt gezwind de bar binnen. Hij laat ons achter met zalige muziek die me doet denken aan Mexicaanse Slagers… als die dan zouden bestaan. Het leven lacht ons hier toe in deze uithoek van de wereld… hoe mooier kan het worden. Voor ons Elianneke wel… even schoenen uit, op zich is dat al een opluchting, maar vooral het verzorgen van de voetjes met speciale crème die Brigitte heeft aangereikt, geeft een gevoel van gelukzaligheid.

Nog één uurtje moeten doorlopen. Bij het  binnenlopen van het dorp vinden we een vroegere meisjesschool, met inderdaad internaat, zoals in mijn Miniemeninstituut. Het decor van deze overnachtingsplaats is ook weer uitzonderlijk. De ingang in pure marmer, de gangen zijn geplaveid in dambordpatroon en wanden in de mooiste tegelpatronen, de verschillende gebouwen geven uit op weelderige binnentuinen met palm- en citrusbomen. De volle € 14 betalen we in dit spiksplinternieuwe Ikea paradijs. Alles is nieuw. De verantwoordelijke is een super sympathieke man die ons inschrijft met op de achtergrond de ingekaderde diploma’s van z’n Amerikaanse academische carrière. Ondertussen lopen we door de honderd jaar oude gangen, refters en nemen zelf onze douche in de oude installaties. We vinden dit ook weer zalig. We zijn weer goed gevallen Jacob.

Gaan en vertrouwen, vertrouwen en geloven.