Thoughts come clearly while one walks.

Thomas Mann

Walking with: 

Het is zaterdag en we zullen het geweten hebben. De Spanjaarden staan stilaan op en trekken met heel hun hebben en houden naar het strand. Alles wordt meegesleept: frigoboxen, bbq’s, picknickmanden en strandstoelen, surfplanken en badmintonset. En zelfs boma en de kinderen mogen mee. Hoogseizoen aan de Atlantische kust, écht niet gewoon. Na een dikke tien kilometer moeten we een bergje over. Door het zand vertrekken we stilaan bergje op. Wandelen? Neen klauteren! Dit is niet gewoon. Ik spreek met Frankie en Eliane af dat we elkaar beneden zien. Mijn hoogtevrees slaagt in mijn benen. Langs de kliffen lopen we steeds hoger, de azuurblauwe oceaan diep onder ons. Op het hoogste punt lukt het me niet meer. Hier durf ik niet af. Het gewicht van de rugzak geeft ons nu een grote handicap. Stap voor stap probeer ik m’n vees te overwinnen en ga toch de steile dieperik in. Er is geen andere keuze. Had ik dat op voorhand geweten?! Uiteindekijk bereik ik toch het strand waar na een kwartiertje ook Eliane en Frankie arriveren. We rusten even uit en trekken dan met zware rugzak en dikke schoenen verder over een strand waar de meeste mensen zitten in bikini of zwembad. Wat hebben de anderen dan aan? Niets! Hoe surrealistisch is dit? De Camino leidt ons vandaag over een naturistenstrand. Halt houden? Nee sorry suskes vandaag geen tijd, het zal voor een volgende keer zijn. De weg loopt verder langs stranden waar DJ’s de boel animeren, tornooien van beachvolley of voetbal houden de mensen bezig. Het doet me een beetje denken aan het prachtige werk van Ensor “De baden van Oostende”.

Na drieëntwintig kilometer bereiken we onze auberge in volle platte land ver weg van de drukte van de kust. Tussen de maïs en koeien vinden we onze rust. Morgen zijn we in Santander en worden weer blootgesteld aan de verleidingen van de stad. Zal deze badplaats ons wel bekoren of gaan we terug vluchten op het pad?