“Human life is a voyage on a sea of meaning,

 not a net of information.” 

Gregory Benford

Walking with: 

 Tegen 7 uur keren we naar de herberg terug om mee te helpen aan het bereiden van de maaltijd. In de meeste donativo slaapplaatsen vraagt men een handje te helpen indien ook een maaltijd wordt aangeboden. Dat doen we natuurlijk met veel plezier. We maken de typische maaltijdsoep op basis van linzen, worteltjes en wat chorizo worst. Het wordt in elk geval een vroege nacht vandaag. Om 9 uur liggen we al in de zaal.

De nacht is lang en rustig, de bedden écht comfortabel. Om 7 uur nemen we een mini-ontbijt en beginnen aan de weg. Wat we gisteren blijkbaar niet beseften bij het inboeken in deze refuge is dat het op een alternatieve route ligt die ons via een bergje bij een kluizenaarskerkje brengt. De meeste andere pelgrims volgden gewoon de rivier die door het zeer geïndustrialiseerde gebied tussen stadscentrum en haven ligt… en alle anderen zullen onderweg gewoon de bus genomen hebben. We lopen door een wildernis waar duidelijk niet veel mensen zijn gepasseerd. De douw doet haar werk en spoelt zachtjes de modder van onze schoenen. We volgen eigenlijk de Calzada Medieval, de middeleeuwse weg die naar Santiago leidt. Weinigen hebben deze berg opgestapt van de pelgrims die wij kennen, met hoe velen zouden de Camino écht beleven.  

Uiteindelijk zitten we terug op de gewone weg en lopen over boulevards waar grote winkelcentra worden afgewisseld door trieste kantoorgebouwen. In de gids stond het duidelijk vermeld… de lelijkste dag van de camino. Ik wil het gerust geloven. Elianneke maakt er wel van gebruik in sandalen te wandelen. De zware bottines beginnen te knellen en lopen uiteindelijk niet zo gemakkelijk op deze geasfalteerde wandelpaden.

De 26 kilometer lange tocht brengt ons vandaag wel tot een knap kustplaatsje met schitterende baai. We zien in de verte de grote containerschepen af- en aanvaren. Hopelijk is dit het laatste wat we zien van het industriële Bilbao.

We slapen vandaag voor de laatste keer in Baskenland. Vanaf morgen beginnen aan de tocht door een nieuwe provincie. Althans dat is het plan. Ik sta als eerste aan de refuge te wachten. Eerder vandaag nam ik al onze credentials mee om effe een sprintje te trekken en vooraan in de file staan. Zo blij als een visje in het water – dat nu trouwens ook met bakken uit de lucht valt – sta ik als eerste in de file! Yes deze keer zullen ze ons niet meer hebben. Om drie uur komt de verantwoordelijke aan. Blijkt dat al acht andere rugzakken – van samen dubbel zoveel mensen – klaar staan om ingeboekt te worden. M’n desillusie is groot maar wordt wel voor een stuk verzacht door het feit dat blijkbaar ook Jelle en zijn kameraden hier zitten. Doet plezier hem terug te zien.

De chaos is totaal bij het inboeken. Een oude Duitse pelgrim eist orde maar begrijpt niet dat hij hier niet met de plak zwaait. Ondertussen zwaait hier alle behalve de plak. Het gedrum is niet te schatten. Beter zal het er niet op worden. Meer en meer mensen zullen starten ergens onder weg. We maken ons de bedenking dat we misschien beter het gratis ontbijt zouden nemen bij het inboeken dan wel bij het uitboeken van een refuge en dus… ’s nachts wandelen.