There comes . . . a longing never to travel again except on foot.

Wendell Berry,

Walking with: 

Tegen half tien duiken we ons bed in. Morgen zijn we een week onderweg en de tocht begint zich stilaan te laten voelen. Ondanks het feit dat de meeste pelgrims morgen slechts een wandeling van 10 kilometer voor de boeg hebben tot Bilbao staan de eerste toch op om 4 uur ’s ochtends. Na een klein uurtje stappen sturen de gele pijltjes ons terug de heuvels in. Via een groot park dalen we af richting centrum van Bilbao. Het is een enorme stad die op eerste zicht modern is. We houden een korte sanitaire stop in een klein barretje waar onder andere een bord varkensoren op de toog staat. Verleden jaar had Wilma het genoegen ervan eens te mogen proeven. Wij laten het aan ons voorbijgaan.

We laten onze credentials afstempelen in de kathedraal en bezoeken op uitnodiging van een zuster ook het klooster. We verdwalen in het oude centrum en staan in volle bewondering voor de voedingswinkels die vol gedroogde hammen hangen.

Op een chique terras denken we iets te drinken maar de ober komt niet opdagen. Na vijf minuten vertrekken we onverricht ter zake… het voelt trouwens niet juist aan. Onze schoenen zitten onder het slijk en onze plaats is zeker hier niet. We verhuizen naar een ander plein en nemen een lichte lunch. We zien hoe andere pelgrims de stad binnenlopen en besluiten toch zelf ook terug te vertrekken. Hier blijven zitten voelt ook niet goed aan. Bovendien zit de accordeonist die zich hier op het plein al een uur zit uit te sloven toch door zijn repertorium en begint van voor af aan zijn nummers opnieuw te spelen.  We geven toe aan het appel van de Camino en vetrekken uit de stad terug de heuvels in. De weg die ons buiten de stad leidt loopt door de voorsteden die meer weg hebben van een Arabische soek.

De refuge waar we slapen ligt op de kam van een heuvel ver boven de stad. Van hieruit zien we de monding van de rivier en is ook de kustlijn van de oceaan terug zichtbaar. Hier voelen we ons thuis, dit zit terug goed.