Walking with: Jelle

We starten relatief laat vandaag. Om 8 uur zijn we op weg samen met Jelle. Het is bewolkt en we zijn ook wel vermoeid. Verstand op nul dus… en gaan. Het is zwaar bewolkt, droog gaan we het vandaag niet houden. Het stappen gaat zo vlot dat een opmerkzame medepelgrim ons als “trein” benoemd. Alle wagonnetjes keurig achter elkaar met als locomotief onze Jelle.

Het parcours dat op zich al zwaar is wordt er niet veel beter op met de regen. De paden worden modderstromen en de mooie vergezichten spoelen weg. Aan een mini kraampje kopen we van een klein jongetje een stuk fruit. Gewiekste zakenman in alle geval, alles kost hier € 1. Daarvoor heb je op de markt van de midi in Brussel een hele shopping wagen vol.

In een klein dorpje houden we even pauze. Rond de middag is het tijd voor koffie of pinten. We ontmoeten terug de Russische vriend Oleg die niet verstaat vanwaar we zo snel komen. We zijn nu op een kleine twee uur stappen van de refuge. Frankie is het beu van met het water te sleuren en giet zijn drinkbussen leeg. De sympathieke baas serveert ons gul wat gebraden pepers en doet z’n verhaal in het Baskisch. Niet één woord heb ik er van verstaan maar veel maakt het niet. Het is hier gewoon gezellig en we nemen de tijd ervan te genieten.

We stoppen op 10 kilometer van Bilbao in een refuge van een dorp dat niets te bieden heeft. In de kleine bar nemen we een aperitief en bestellen wat hapjes. Wanneer de baas afkomt met tafellaken en servieten stuurt Frankie de man resoluut terug met de boodschap: “No cinema”.   Men maakt inderdaad veel mee op de camino… ondertussen zingt Nancy Sinatra: “These boots are made for walking…” and this is what we do.