Deze boodschap stond op de gevel van de kerk van Ribadeo geschilderd. Denken jullie ook aan een aantal héél contrete voorbeelden? 


1 augustus

Distance today

Total distance

Weather


Dag 27

20 Km

680 km



Walking with:


Route:

  • Tapia
  • Vilela

Na de siësta bezoeken we het kleine stadje aan de haven. Het is een hele geruststelling de verbodsborden te lezen die “Botellons” niet toelaten. Ze hebben het hier begrepen! We besluiten deze middag de menu del dia te nemen. In een visrestaurant laten we ons vispaté en kabeljauw serveren. In de vooravond zien we hoe de dames van het stadje ook buiten komen en samen op een terrasje iets fris komen drinken. Er zijn duidelijk twee tafels: één met de normale dames, in normale kledij en normale manieren. Dan is er ook die andere tafel: madam van meneer den Doktoor, die van de notaris, vermoedelijk ook de gemalin van de havenmeester. Allemaal al even fel opgetut in kledij die duidelijk niet uit de prullenwinkeltjes komt die we in dit dorp hebben gezien. De dames uit de stad. Een beetje later komt een drukdoende bazige afgestoven met zéér geëlaboreerd kapsel en dito oorringen. Tijd om te zitten heeft ze niet maar staat er wel een uur lang te lammeren… vermoedelijk madam van den beenhouwer. Ze dragen bijna allemaal een zonnebril ofschoon het valavond is en ze in de schaduw zitten. Eliane vermoedt dat ze niet willen toegeven dat ze normaal ook een bril moeten dragen… bovendien is een zonnebril ook perfect een perfect alternatief voor een botoxkuur. Verklappen rimpels rond de ogen de ouderdom zoals de ringen van een boom? Mij maakt het niet veel uit: ik heb liever een zicht op hun zonnebrillen dat wel op hun – al even gedateerde – zonnebillen!

 


Jacob is ons gunstig gezind en beloont onze doorzetting in het verschrikkelijk weer deze ochtend met een prachtige zonsondergang in de haven van Tapia. Doorzetten is de boodschap die Jacob ons nu geeft.

 

De zee is volledig teruggetrokken en de kinderen plukken mossels en vangen krabben. Ook hier weer geen pelgrim te zien, geen spoor van een buitenlandse toerist. De Spanjaarden houden hun pareltjes goed verborgen. We drinken nog een laatste glas en zien hoe een modern gezin het volledige schouwspel van de zon aan het missen is omdat zowel ouders en twee zonen enkel en alleen aandacht hebben voor hun smartphone. Alleen wanner de ober met hele schotels lekkers komt aanrukken stoppen ze hun GSM’s weg en duiken met vier koppen tegen elkaar in de schotels.

 

We slapen als de beste in deze auberge. Wanneer we rond 7 uur onze neus buiten steken begroet onze Jacob ons weer met een adembenemende groet die we alleen van hem kunnen verwachten. De zon komt op boven de oceaan en biedt ons weer alle kleuren die liggen tussen geel, rood en oranje. We staan met een aantal mensen volledig sprakeloos naast elkaar.

 

We lopen voor de laatste dag langs de kust en verlaten voor een weekje de oceaan. De volgende keer dat we elkaar gaan terugzien is in Fisterra. Bij de aankomst, als de tocht er op zit zullen we de tijd nemen om ons te laten overspoelen door zijn golven.

Het prinsdom Asturië is gescheiden van Galicië door een 600 meter lange brug “dos Santos”. Op zich is dat geen probleem waren het niet dat ze voor mij ook wel 600 meter hoog lijkt. Elianneke met haar watervrees heeft dan weer moeite met het feit dat het een brug is over de getijdenrivier die de haven vormt van Ribadeo. Ik schiet er over het smalle pad zonder rond te kijken en loop bijna een dame omver. Zowel Eliane als ik hebben het angstzweet doorstaan. We zijn in Galicië. We houden even halte in Ribadeo en overwegen zelf even om een Salomon shop binnen te gaan. We zullen dit pas doen in Santiago, aangezien we ons niet mogen overladen.

 

De refuge is in de eerste heuvels van Galicië. We slapen in een refuge dat maximum twee jaar geleden werd vernieuwd. We zijn niet echt met velen en het voelt goed om terug in de ons zo dierbaar Galicië te zijn.